woensdg 7 oktober 2014

Wat was het warm in de kamer vannacht!

Ik zweette me als een otter en heb daardoor nou niet helemaal lekker kunnen slapen. We waren redelijk vroeg wakker want we wilden vandaag weer een stuk rijden. Dit keer van Port Alberni naar Ucleulet.

Aan dat platsje hebben Leonie en ik zulke mooie herinneringen. En dat hebben we voor het einde van onze huwelijksreis gepland.

Nadat we ons hadden klaargemaakt zijn we naar beneden gegaan om te ontbijten. Er zaten al twee dames. Ze stelden zich voor, ik ben de namen vergeten, maar ze kwamen uit verschillende staten uit de VS. Ook de eigenares kwam even bij praten en vertelde me dat de dames video’s hadden gemaakt van zwarte beren die zalm aan het eten waren. Vol trots liet ze me de video zien die ze met de iPad had gemaakt. Pfffff, dat was wel heel mooi om te zien en…. ze gingen ons vertellen waar ze die video hadden gemaakt. En dat de kans dat je daar zwarte beren tegenkomt best heel groot moest zijn.

Het grappige was dat we die plek eigenlijk ook wel kenden. Het was een kleine zalmkwekerij in de buurt van Ucleulet en we waren precies in de juiste periode gekomen. Het zijn slechts 2 of 3 weken in het jaar dat de zalm via de oceaan de rivieren van de Vanvouver Island inzwemt, daar eitjes legt en vervolgens dood gaan. En dat laatste is natuurlijk weer geweldig voor de beren. Die eten in die weken hun buik rond. En dat is ook wat wij gedaan hebben tijdens het ontbijt: onze buik rond eten 😉

Na het ontbijt hebben we onze tassen weer gepakt, hebben alles ingeladen, nog even met de eigenaars gepraat en zijn in de auto gesprongen. We moesten nog een eindje. Niet heel veel kilometers, maar de ervaring van de vorige keren leerde ons dat het nog wel eens kan tegenvallen omdat de weg smal is met heel veel bochten, bruggetjes en zoveel te zien overal. Vol goede moed stapten we in de auto. Leonie zou het eerste gedeelte rijden en we zouden wel kijken hoe het ging.

En toen gebeurde er iets waar we allebij voor vreesden. De weg was helemaal vernieuwd. Er zaten misschien nog 5 bochten in die zo waren als ons laatste bezoek, de rest was helemaal vernieuwd. Waar het kon was de weg breder gemaakt. Zelfs een stukje met vierbaans. Al het asfalt was vernieuwd. Een biljartlaken was het. Prachtig om te kijken naar het lanschap, maar om te rijden was er niet veel spanning meer. De rollercoaster is er niet meer. Helaas maar het is niet anders. Dat betekende ook dat we in een uurtje al bij het nieuwe visitor center waren. Vele malen sneller dan verwacht. Terwijl we echt nog gestopt zijn bij een mooie uitkijkpunt (wisten we nog van de vorige keer) en getankt hebben.

Nu we daar zo vroeg waren zijn we doorgereden naar de plek waar de dames de beren hadden gefilmd. Dat was niet ver weg. Binnen een kwartiertje waren we er al.

We pakten netjes onze spullen bij elkaar en liepen naar een waterval waar de zalmen niet omhoog konden springen. Die was te hoog. En dit betekende twee dingen: 1) alle zalmen die hier in de val raakten waren hier geboren en 2) hier zouden ze dood gaan.

Rond de waterval krioelde het van de zalmen. En iets verder van de waterval af lagen tientallen dode zalmen. Sommige waren net dood, andere lagen er al een tijdje en waren aangevreten. Een bizar schouwspel. Maar dit was ook de plek waar de zalmen werden ‘gemolken’ (oftewel, de bevruchte eitjes van de vrouwtjes worden uit de zalm geknepen) en de plek waar de beren de dode zalmen op gingen eten.

Voor ons werd het gewoon wachten. Eerst stond ik en liep een beetje rond, van andere dingen foto’s maken, maar op een gegeven moment ging ik er maar bij zitten. Ik vond een mooie platte steen vlak bij de waterval. Daar zat ik al een tijdje tot dat Leonie ineens riep: “Edo, ga daar weg, er staat een beer achter je!”. Nou dat deed ik dan ook maar. Ik stond op, liep een paar passen weg van de steen, draaide me om en warempel…. Een meter of 5 van mij af, een stuk hoger op de helling stond een grote zwarte mannetjesbeer mij aan te staren. Bleek dat ik op de steen zat die precies op het pad ligt van de helling naar de waterval…. Ja, dat had niemand mij verteld :-/ Iedereen in de buurt was er een beetje van geschrokken, inculsief de beer zelf. Hij nam dan ook een andere route en verdween het bos weer in. Iets later kwam hij er weer uit via een andere plek en nu konden we hem goed bestuderen. Het was een mannetje en had al gevochten, want hij had maar 1 oog. Hij nam een paar hapjes van een dode zalm en liep daarna (niet expres) weer naar mij toe! Pasje voor pasje liep ik achteruit en gaf hem alle ruimte die er was. Maar ik hoefde niet bang te zijn. En dat was ik ok helemaal niet. De beer had zin in zalm. Niet in Edo (die wel veel zalm heeft gegeten de afgelopen tijd, maar nog steeds niet interessant voor de beer). Ik maakte veel foto’s. Mijn lens is niet van de beste kwaliteit en het was erg donker. Ik vreesde dat alle foto’s bewogen zouden zijn, mar gelukkig viel dat mee. Er zijn een paar mooi scherpe tussen. De beer draaide nog een paar keer rond, liep ineens een stijle helling op en binnen 5 seconden was hij niet meer te zien.

Wie had dat nu gedacht?? Leonie en ik keken elkaar aan met een verbaasde blik. Was dit nou echt gebeurd? Nou reken maar! En terwijl we een beetje aan het twijfelen waren of we moesten gaan, zagen we ineen weer wat beweging in het bos. Dit keer een vrouwtjesbeer MET cub! En ook zij kwamen naar beneden, ook zij aten wat en drinken wat en liepen weer het bos in. 3 beren in zo’n korte tijd. 3 wilde zwarte beren! Wat een geweldige dag was dit!

We moesten op een gegeven moment toch echt weer verder en zijn naar de auto gelopen. Vanaf daar was het nog een klain stukje naar de lodge waar we een klein huisje hadden gehuurd. Gelukkig was alles geregeld en we konden zo het huisje in. Er stond een grote fles champagne met waxinelichtjes en een kaart klaar!! Leuke verrassing 😀 Nadat we onze spullen in het huisje hadden gezet zijn we naar een lodge in de buurt gereden om daar een hapje te gaan eten. We lusten ook best wel wat. Het eten was gewoon prima. Leonie lasagna, en ik een zalm wrap met ijs als toetje. Dik voor mekaar.

Toen we weer thuis waren zijn we in de hottub op de veranda gesprongen. Nou ja, we hebben ons er in laten glijden want die was goed warm. We hebben een kwrtiertje rondegedobberd met de bubbels aan, zijn er uit gestapt, oner de douche gegaan, nog een prosecco gedronken en na het tandenpoetsen weer als een blok in slaapp gevallen.

Tot morgen allemaal!

liefs,

Leonie en Edo-Jan

n