5 september 2013

Om 7 uur bij de stallen zijn zeiden ze… Dat betekende weer een vroege wekker! Nou ja, vooruit maar. We roepen het over ons zelf af natuurlijk. Dus de wekker ging inderdaad vroeg en we hebben onze spulletjes weer netjes ingepakt en liepen met alle rugzakken en tassen naar de auto toe. Gelukkig had er geen beer gekeken of er binnenin iets lekkers was te vinden en was de auto intact (op de enorme deuk achterin de bumper, maar dat was de schuld van een naaldboom). Snel alles ingeladen en op naar de lobby van het restaurant. We moesten ons nog uitchecken want de rit zou een aantal uren duren.

We kwamen prima op tijd aan bij de stallen. Zo vroeg was er ook al bedrijvigheid. De muilezels werden geborsteld en gezadeld, de corral werd schoongemaakt etc. We hebben ons aangemeld en het bleek dat we een kleine groep zouden vormen. Er zou nog een stel komen en dat was alles. Dat andere stel was er nog niet dus hebben we met ons tweeen een soort van instructievideo gezien terwijl we buiten op een bankje zaten. Eigenlijk werd er in de video verteld hoe gevaarlijk het allemaal wel niet was en wat er allemaal wel niet mis kon gaan. Beetje een raar filmpje waarin ook nog es heel slecht werd geacteerd. Maar we lieten ons niet ontmoedigen en liepen na het filmpje naar de muilezels. Daar hebben we ons voorgesteld aan twee gidsen. Een jongen (Ian) en een meisje (Sydney). Beide 22 jaar maar enorm ervaren in paardrijden. Het was al bijna 8 uur toen het andere stel ook aan kwam lopen. Lekker op tijd…. In Yosemite is het verplicht om als toerist een helm te dragen als je gaat paardrijden. Gelukkig hadden we die meegenomen uit Nederland. Ze hadden allemaal helmen te leen, maar die van ons waren gewoon veel mooier 😀

Toen was het tijd om op de muilezels te gaan zitten. Leonie steeg op op een prachtige zwarte genaamd Flina en ik op een enorm grote bruine; Furgus. Die van mij had een enorm hoofd vergeleken met de rest van z’n lichaam maar was een goede oude lobbes. Toen de gidsen en de twee anderen ook op de muilezels zaten (Amerikanans stel, de jongen uit LA en de dame uit Arizona) konden we op pad. Eerst Sydney, dan het stel uit Amerika, dan Leonie, ik en ten slotte Ian. Eerste liepen we een stuk door de vallei heen. Lekker vlak, zo konden we er goed inkomen, en op een gegeven moment het bos in en toen naar boven. Steil omhoog 😀 En dat konden we wel. Het Amerikaanse stel niet zo goed, dat is: de Amerikaanse dame. Dat bleek een aardige hittepetit en drama queen te zijn! Goedegenade. Gelukkig reed ze helemaal vooraan en ik achteraan dus ik kreeg er weinig van mee. De muilezel van Leonie had ook een aardige gebruiksaanwijzing, die wilde namelijk alleen maar eten. Als ze een blaadje of een twijgje of wat dan ook zag dan probeerde ze die meteen te pakken. Maar ze hadden al ontbeten en het eten op het pad is niet zo goed voor de paarden vanwege alle stof die er overheen ligt. Leonie had de grootst mogelijk moeite om Flina aan te sporen om door te lopen en niet te stoppen om te eten. Flink aan de teugels trekken en aansporen om door te lopen.

Furgus daarentgen was zo makkelijk, die vond alles wel best. Tijdens het paardrijden heb ik nog flink met Ian kunnen praten. Het was een prachtige rit naar boven.

Na bijna twee uur kwamen we aan op onze bestemming van de rit. Een werkelijk adembenemend uitzicht over de belangrijkste bergen van Yosemite. Wat eekhoorntjes, vogels en verder helemaal niets. Stilte. In de verte zagen en hoorden we nog een waterval. Dit was zoals we Yosemite hoopten te zien. Vele malen anders dan het kloppende commerciële vallei met alle platgelopen paden en rijdende auto’s. En eigenlijk is dit zoals alle parken in Amerika. Het eerste wat je moet doen is om te kijken hoe je zo snel mogelijk van de gebaande paden af kan komen. Gelukkig kunnen Leonie en ik nu redelijk goed paard rijden en dat blijkt de ideale manier te zijn om een park te ontdekken. Ook deze laatste keer weer. Je komt dan snel op plekken waar weinig mensen komen of zijn, je voelt je een met de natuur, legt veel sneller afstanden af dan lopend en je kan enorm genieten van de landschappen om je heen.

En dat hebben we deze vakantie dan ook veel gedaan.

Na zo’n twinig minuten stegen we weer op en gingen beginnen aan de terug toch. Dit was dezelfde route maar nu natuurlijk steil naar beneden. En dat is altijd een iets andere uitdaging dan omhoog. Leonie had weer moeite om Flyna in bedwang te krijgen. Flyna wilde liefst al etend en huppelend de berg af maar dat is geen goed idee. Soms begon ze ineens te bokken maar Leonie kreeg het voor elkaar. Het duurde een paar bochten maar toen wist Flyna dat Leonie de baas was en liepen we langzaam, stap voor stap, de berg weer af.

Beneden in de vallei liepen we weer terug naar de stallen, hebben nog even bijgpraat met de gidsen en toen werd het tijd om weer verder te trekken. We hebben eerst nog wel een hapje gegeten. Van paardrijden word je aardig hongerig en heel goed hadden we niet ontbeten. Dus ‘lekker’ gelunched (zalmburger met patat voor mij en eem veagburgen met vruchten voor Leonie) Achter ons zaten een aantal brandweermannen te eten. Dat zijn toch wel de helden in Yosemite vandaag de dag. Die werken zo onwijs hard om die enorme bosbrand onder controle te krijgen!

En toen werd het toch echt tijd om afscheid te nemen van Yosemite en tegelijktijd ook van het midwesten, het coloradoplateau, de Sierra Nevada en alle nationale parken. Vanaf nu zouden we in gestrekete draf naar de kust van California rijden. Het eerste stuk (2,5 uur) heeft Leonie gereden zodat ik een beetje bij kon slapen en uit kon rusten. Het tweede deel reed ik. Na dik 4 uur rijden kwamen we aan in Montery. Daar wilden we graag overnachten omdat hier de mooiste whalewatch tours worden aangeboden. We reden naar een Best Western in het centrum. Het bleek dat er nog maar 1 kamer vrij was. Bedrag was aan de hoge kant. BLijkt dat er hier dit weekend een een of andere beroemde race wordt gereden en dat het hele stadje afgeladen gaat worden met toeristen. Ja, dat wisten we niet natuurlijk. Echt veel keus hadden we niet dus we hebben de kamer maar genomen.

Na het inchecken zijn we snel op pad gegaan naar een goed visrestaurant. Daar hebben we heerlijk gegeten en gedronken. Uiteindelijk kwamen we weer terug in het hotel en zijn prompt in slaap gevallen. Morgen weer een lange dag met een vroege wekker. We willen een whale watch tour gaa doen! Maar dat is voor morgen.

Trusten allemaal!

liefs, Leonie en Edo-Jan

n

n

n