Zondag 25 augustus

Vanmorgen werden we wakker nadat Leonie en ik heerlijk hebben geslapen. Vandaag was het de dag om de Grand Canyon aan de noordkant te bekijken. Maar we hebben het de morgen maar heerlijk relaxed aan gedaan. De afgelopen dagen waren nogal heftig en het is natuurlijk wel vakantie. Na het ontbijt stapten we in de auto en we zagen direct dat het een moeilijke dag zou worden om de canyon te bekijken. De noordkant van de canyon is net een ander klimaat dan het zuiden. Veel groener dus veel meer water en dus ook ook veel meer wolken en neerslag. En dat zagen we dus meteen. We reden naar een van de uitzichtpunten en zagen helemaal niks. Gewoon compleet bewolkt. En dat heeft een paar uur geduurd. We zaten in de auto naast een picknick tafeltje te wachten tot het opklaarde, maar dat deed het niet.

We hebben in de auto gelunched en zijn later maar weer verder gereden naar een ander punt. Maar ook daar was het één grote dikke soep. We hebben ook daar weer een tijd gewacht, maar er veranderde bar weinig. Ja, het ene moment regende het harder dan de andere keer. We zijn op een gegeven moment toch maar uit de auto gestapt om een korte hike te doen. De hike leidde ons naar het meest vergelegen uitzichtpunt van de north rim. Het was een hike door de mist. Ik poseerde voor de grap bij een uitzichtpunt waar Leonie een foto nam. Later photoshop ik er wel een mooi landschap in 😉

Maar helemaal aan het einde van de hike klaarde het ineens op! We keken zo de grand canyon in! En mooi!! Helemaal met allemaal wolken die alle kanten op bewogen. Zo zie je de Grand Canyon zelden! Op een gegeven moment kwam het zonnetje er zelfs bij. En ondat het rotweer was, waren wij de enige daar. Later nog twee anderen erbij. Met ons vieren hebben we ademloos gekeken naar dit prachtige verschijnsel. Okay, niet de grand canyon die je in alle boekjes ziet maar… Dit was wel een heel unieke ervaring. Zelden vertoond. Terug gekomen in de lodge bleek dat dat het enige moment en plek was geweest waar de canyon zo zichtbaar was.

Na weer een prima diner zijn we weer naar de kamer (blokhut) gelopen en zijn gaan slapen. Morgen weer een nieuwe dag!

Trusten!

Leonie en Edo-Jan

Maandag 26 augustus

Vanmorgen werd ik om 4 uur wakker door een onvoorstelbare plensbui op het dak. Het regende zo hard dat ik even dacht dat de derde wereldoorlog was uitgebroken. Dat klonk dus niet goed… Maar gelukkig toch weer in slaap gevallen. Toen we een paar uur later allebei wakker waren zag ik tot mijn grote vreugde dat we vanuit onze cabin de grand canyon konden zien. En dat is een goed teken. Het was nog steeds bewolkt en de voorspellingen beloofden iets beter weer dan gisteren (80% kans op neerslag ipv 100% gisteren…)
Vanmorgen hadden we weer een paardrijtocht op het programma staan. We hoopten dat het weer wat zou meewerken… Dus ‘s-morgen vroeg meteen de rijbroek weer aan en alles bij elkaar scharrelen wat we nodig hebben voor een tocht. Met rijbroek aan liepen we naar de grote ontbijtzaal. We hadden weer prachtig uitzicht over de grand canyon. Wel een boel bewolking, dat dan weer wel.
Na het ontbijt moeste we naar buiten. Een shuttlebus zou ons ophalenom ons naar de corral te brengen waar de muilezels stonden. Toen we instapten zaten er nog twee anderen in de bus. Een mevrouw en dochter (14 jaar ofzo) uit Sacramento, California. Dat was alles! Ik denk dat het onvoorspelbare weer veel mensen heeft afgeschrikt. Maar wij gingen er voor 😉

Na een kwartiertje rijden kwamen we aan bij de corral. Er stonden al een paar muilezels klaar en opgezadeld. Ook de wrangler was present. We kregen alle vier een muilezel toegewezen en konden even aan elkaar wennen in de corral toen we er bovenop zaten. Die van Leonie heette Anny (Farty was een betere naam geweest achteraf, wat kon zij winden laten zeg! En ik liep er achter…) Mijn muilezel heette Shirley Bell. Het regende een klein beetje toen we in een mooi rijtje naar de rand van de Grand Canyon reden. Daar werden we nog even op de foto gezet, kregen de laatste aanwijzingen en toen kon de tocht echt beginnen. Het was eerst flink naar beneden, dan ff rusten en dan hetzelfde pad weer omhoog. Maar eerst naar beneden. Ik was blij dat we wisten hoe we dat moesten doen. Leonie en ik zaten lekker rustig in het zadel, genieten van de omgeving. Bij elke stap veranderde het lanfschap. We zagen de aardlagen veranderen van kleur. Af en toe zagen we stukken Grand Canyon door de bewolking heen. Dat zag er heel mysterieus uit. Na zo’n anderhalf uur rijden waren op het onderste punt van de tocht aangekomen. Nog lang niet onderin de canyon bij de colorado rivier hoor, daar moet je een dag voor uittrekken en kan alleen via de zuidkant. Tijdens deze kote pauze konden we even bijkomen. Iedereen van de muilezel af, even wat drinken, de benen strekken, toilet bezoeken en genieten van het uitzicht. De wrangler vertelde van alles over zijn ervaringen. Het was een hele goede vent. Swanny heette hij en naast dat hij dit werk deed, was hij ook hoefsmid! Hij straalde veel rust en vertouwen uit, Toch wel anders dan de wrangler in Bryce. Dat was meer de gekke redneck cowboy. Maar na een tijdje werd het dan toch weer tijd om naar boven te gaan. Dus allemaal weer op de muilezel en daar gingen we weer. De bewolking was grotendeels weggetrokken. Hoe hoger we kwamen hoe onbewolkter. Uiteindelijk hadden we een prachtig uitzicht over de canyon.
Eenmaal boven gekomen hebben we afscheid genomen van Swanny en de muilezels en werden we door de shittlebus weer terug gebracht naar de lodge. Daar liepen we direct door naar de cabin om alle bagage in te pakken. Nog even een warme douche voor Leonie, de bagage in de auto laden, nog even een lunch in het restaurant (de bewolking nam weer toe…) en in de auto naar een uitzichtpunt. In de hoop dat het nog onbewolkt was.

Maar dat was het niet…. Toen we er naar toe reden begon het weer te plensen en eenmaal bij het uitzichtpunt aangekomen was het weer dikke dikke mist. De auto er maar weer neergezet in de hoop dat het weer wat zou opklaren. Leonie ging na een tijdje toch even kijken en het bleek dat het in de canyon af en toe wat opklaarde. Dus toch maar de fotospullen gepakt. Ik had weer geluk. Ik kon een paar heel bijzondere foto’s maken! Maar toen ook daar de boel weer dicht trok reden we weer verder. Omdat het weer opklaarde op terugweg zijn we nog even bij de lodge geweest en hebben daar de canyon ook gezien maar daarna was het toch echt ’tot ziens Grand Canyon’ en weer verder met de reis.
Het eerste stuk heeft Leonie gereden, ik het tweede stuk. Rond 8 uur kwamen we aan in het plaatsje Kanab en hebben een leuk motelletje gevonden: Parry Lodge. ‘World famous’ omdat hier allemaal Hollywood films zijn opgenomen. Elke dag wordt een van die films hier afgespeeld in een grote omgebouwde schuur middenop het terrein 😉
We hebben snel nog wat gegeten bij een leuk klein restaurantje en toen was het wel weer genoeg geweest. We vielen als een blok in slaap. Wat kan je toch veel doen op één enkele dag!

Tot morgen allemaal,

Liefs, Leonie en Edo-Jan

n

n

n