Donderdag 22 augustus

Vannacht allebei wel goed geslapen en natuurlijk weer op tijd op gestaan. Naast het motel zat een ‘general store’ waar je boodschappen kon doen, souveniers kon kopen en een kleine bakkerij waar je kon ontbijten. We hebben allebei toast met eieren, een rostirondje en bacan genomen. Veel meer keuze was er ook niet echt. Daarna hebben we wat boodschappen gedaan, zodat we ook vandaag weer tussen de middag konden picknicken.

Nadat we de boodschappen hadden ingeslagen en de tas weer hadden ingepakt, zijn we vertrokken. Als eerste weer naar Capitol Reef. Gisteren waren we er niet meer aan toe gekomen om de over de doorgaande weg te rijden. Dit was de weg die we een aantal jaren geleden met open mond hebben gereden. En ook deze keer vielen we van de ene verbazing in de andere. Het was weer prachtig om de muurtekeningen (petroglyphes) te zien. Aan het einde van het park zijn we nog een zijweg ingegaan waar we prachtige vergezichten hadden over het park. Langzaamaan werd het tijd om onze weg naar het zuiden te hervatten. We zijn via dezelfde weg weer teruggereden in de richting van Torrey (waar we hebben overnacht). Onderweg zagen we Bighorn sheep lekker aan de kant van de weg grazen. Daar moesten we natuurlijk even naar kijken en foto’s van nemen.

Vlak voor Torrey was de afslag naar Bryce Canyon National Park, onze eindbestemming van vandaag. De weg er naartoe ging door Dixie National Forest en Grand Staircase Escalante National Monument. Deze weg moesten we de vorige keer in de schemer en het donker rijden. Ondanks dat we toen het idee hadden dat het heel mooi moest zijn, hebben we er weinig echt van gezien. Deze keer gingen we dus in de herkansing en we hadden er voor gezorgd dat we de weg helemaal in het licht konden rijden en het ook nog eens rustig aan konden doen. Dat was goed van ons bedacht. De vergezichten waar we op werden getrakteerd waren fenomenaal. We konden net zo ver kijken als Nederland breed is. Het was helder weer en vrij warm. Wat we zagen is eigenlijk niet te beschrijven, misschien dat het lukt met de foto’s en video die we hebben gemaakt. Om toch een poging te wagen: de weg liep over een soort bergkam, met links en recht van ons alleen maar geel-witte rotsen, waar af en toe een boompje op stond. In de rotsen kon je de gelaagdheid van de aarde goed zien. In de verte zagen we Capitol Reef met de rode rotsen liggen. Dit zorgde ervoor dat aan die kant de wolken rose gekleurd waren aan de onderkant. En dit ging mijlenlang zo door. Het ene vergezicht was nog mooier dan het andere. Op een gegeven moment zagen we herten aan de kant van de weg. Een ervan ging heel mooi poseren, zodat we haar op de foto konden zetten met op de achtergrond Capitol Reef en Grand Staircase Escalante. Dit gedeelte van Amerika is trouwens het laatste wat eind 1800 in kaart is gebracht. Dat geeft wel aan hoe ruig en onherbergzaam het is.

Uiteindelijk hebben we de hele middag er over gedaan om dit stuk waar je normaal zo’n 2 tot 2-1/2 uur over doet te rijden. Onderweg waren er nog State Parks die we hadden kunnen bezoeken, maar hier zijn we uiteindelijk niet aan toe gekomen. Tegen het einde van de dag, in de schemer, kwamen we aan in Bryce Canyon National Park. Het was inmiddels flink bewolkt geworden en gaan regenen. Heel af en toe zagen we wat lichtflitsen door de lucht schieten. We hebben ingecheckt in onze enorme kamer met twee kingsize bedden en zijn daarna een hapje gaan eten in het restaurant. We verblijven weer in Ruby’s Inn, waar we vorige keer ook hebben overnacht. Het was nu alleen een stuk drukker. Na het eten zijn we teruggegaan naar de kamer. Het was inmiddels flink aan het regenen en we konden verder niets doen. Daar kwam bij dat we de volgende dag zonsopkomst in Bryce wilden zien, wat betekende dat we vroeg op moesten.

Vrijdag 23 augustus

Vanmorgen werden we wakker van het onweer en de regen, hele harde regen. Dat beloofde niet veel goeds voor de zonsopgang. Maar goed, zo makkelijk laten we ons niet uit het veld slaan, dus we zijn gewoon met onze spullen in de auto gestapt en naar Sunrise Point gereden. Dat klinkt heel soepel, maar dat was het niet echt. We hadden de auto voor onze hotelkamer geparkeerd (ja, dat kan hier) en vol enthousiasme om de zonsopgang te zien reed Edo achteruit. Wat we niet hadden gezien is dat er pal achter de auto een boom stond. Of hij kwam spontaan van rechts, dat konden we in het donker en door de nattigheid niet zien. Het gevolg was een harde klap en een vrij grote deuk in de achterbumber van de auto. Het was een dennenboom, dus de auto was ook direct geharst.

Deze keer had ik iets beter gekeken wanneer de zon zou opkomen. Vorige keer had ik me een uur vergist en hebben we een uur staan blauwbekken in de kou. Het begon al iets te schmeren terwijl we het park inreden. Het was vrij rustig in het park. We waren mooi op tijd en konden ons goed installeren. In de verte zagen we een enorme onweersbui voorbij trekken. Op het moment dat de zon opkwam, was daar net een gaatje in de bewolking wat zorgde voor prachtige lichteffecten op de rode rotsen. Kort daarna verdween de zon weer achter de wolken en waren alle kleuren bijna weer verdwenen.

Inmiddels hadden we een beetje trek gekregen en zijn we in de naastgelegen lodge gaan ontbijten. Het mooie van de restaurants in de nationale parken is dat ze heel bewust met voedsel omgaan, je kunt hier dus gewoon gezond eten. Daar proberen we sowieso deze reis goed op te letten. Een van de dingen die we doen is elke middag picknicken met zelfbelegde broodjes. En dat is ook nog eens heel gezellig en zorgt voor een rustpunt op de dag. We hebben dus heerlijk ontbeten vanmorgen.

Na het ontbijt vertrokken naar Kodachrome State Park dat in de buurt ligt van Bryce. Dit heeft ooit in de National Geographic gestaan, waar het werd geprezen om zijn kleurenpracht. Het was een vrij klein park. Er was een onverharde en een verharde weg. We hebben eerste de onverharde weg genomen, waar we een prachtig uitzicht hadden over de vlakte met in de verte de onweerbuien (boven Bryce). Hier hebben we een tijdje gestaan om naar de storm te kijken, totdat deze een beetje dichtbij kwam, toen zijn we in de auto gestapt en naar de verharde weg gereden. Hier konden we verschillende rode rotssculpturen zien en ook de gelaagdheid van de aarde in de omringende heuvels. Het was inmiddels aardig bewolkt en gaan regenen, waardoor de kleuren niet op en top waren. Hoogste tijd dus om weer terug te gaan naar Bryce.

Eenmaal terug in Bryce zijn we naar het einde van het park gereden waar we hebben gepicknickt. De lucht was aardig dreigend en af en toe viel er een spatje regen. Vanaf deze plek hadden we een prachtig uitzicht over Bryce. Nadat de lunch op was, zijn we langzaamaan teruggereden waarbij we bij elk uitzichtpunt gestopt zijn, met als hoogtepunt het uitzicht op het ‘amfitheater’ van Bryce National Park. Hier staan heel veel hoodoo’s bij elkaar en de een met een nog mooiere vorm dan de andere. De zon was langzaamaan doorgebroken waardoor het licht op de rotsformatie’s fenomenaal werd. Het zou nog even duren voordat de zon onder zou gaan en daarvoor hebben we nog even heerlijk (en gezond) gegeten in de lodge. Deze lag naar Sunset point, de plek om zonsondergang te zien. Het was duidelijk drukker dan bij zonsopgang. We hebben een mooi plekje gevonden, vanaf waar we hebben gezien hoe de kleur van de rotsen en vervolgens uit de lucht wegtrok. Het was een prachtig schouwspel.

Op het moment dat alle kleuren waren verdwenen en ook de meeste mensen, zijn we in de auto gestapt om terug te rijden naar onze hotelkamer. Hier wachtte ons nog een kleine verrassing, de hoteldeur stond op een kiertje. Gelukkig lag alles nog in de kamer. Waarschijnlijk was deze door de huishoudster niet goed dicht gedaan. We hadden zelf ook al gemerkt dat de deur niet makkelijk dichtging. Bij terugkomst konden we ook goed zien hoe dicht de boom die we vanmorgen hadden geraakt bij de parkeerplaats stond, zonder reflectoren of andere waarschuwingen. Het was ook overduidelijk dat we niet de eersten waren die deze boom hadden geraakt. Het was een drukke dag geweest en morgen willen we gaan paardrijden door Bryce. Hiervoor moeten we weer vroeg op, dus het was weer de hoogste tijd om te gaan slapen.

Zaterdag 24 augustus

Vanmorgen hadden we de wekker extreem vroeg gezet. We hadden vandaag van alles op het programma staan. En het was ook de laatste dag in Bryce. Dat betekende dat we ons eerst hadden klaargemaakt, daarna alles hebben ingepakt om uit te checken, te ontbijten en vervolgens in de auto naar Bryce Canyon Lodge te rijden. Daar moesten we om half 8 zijn want… we hadden een paard/muilezel tocht geregeld! Met de buik nog vol van het ontbijt liepen we naar de corral bij de lodge. Daar hebben we snel de chaps om gedaan en kregen we ons vervoer voor deze morgen aangewezen. Leonie ging op een paard genaamd ‘Dollar’ a.k.a. ‘$’ en ik mocht plaatsnemen op een muilezel die ‘Lefty’ heette. Twee toepasselijke namen voor de passagiers dacht ik zo 😉

We waren niet de enigen. In totaal gingen er twee groepen. Beide groepen hadden een wrangler (zeg maar een ervaren cowboy/gids). Onze wrangler heette Taj. Maar hij reageerde ook op de naam ‘Help!’. Verder zaten er twee Amerikanen en vier Oostenrijker in onze groep. Toen we allemaal opgestapt waren (Leonie en ik waren de enigen met een cap op trouwens) liepen we vanaf de corral naar de rand van Bryce Canyon. Daar kregen we nog een paar laatste instructies en toen liepen we stap voor stap de canyon in. Langzaam maar zeker daalden we naar de bodem van de canyon. Het was maar goed dat Leonie en ik al wat ervaring hadden met het paardrijden op bergachtig terrein. Als je niet ervaren was, dan mocht je trouwens ook niet mee.

De verdeling paard/muilezel was goed verdeeld. De wrangler zelf, de twee Amerikanen en ik zaten op een muilezel, de Oostenrijkers en Leonie op een paard. Het was een werkelijk prachtige rit. We liepen tussen allemaal hoodoos door. Op en neer en van links naar rechts. Af en toe een verdwaalde toerist die aan het hiken was. Het voordeel van het zitten op een paard is dat je er a) een stuk minder moe van wordt, b) het veel sneller gaat, c) op plekken komt waar een auto, motor niet kan komen en d) je vooral kan genieten, kan rondkijken en foto’s kan maken. En dat hebben we dan ook gedaan.

Na anderhalf uur stopten we een kwartiertje voor wat water en een toiletbezoek en daarna weer opstijgen en via een andere route weer terug naar de lodge. Uiteindelijk zijn we bijna 4 uur weg geweest. We (en dan voornamelijk ik) kwamen er vierkant af. De zadels hier zijn anders dan de zadels in Nepal. De stijgbeugels ook. Op de een of andere manier waren mijn knieën helemaal van het padje. Nadat we even hadden uitgerust hebben we onze rijbroek omgeruild voor een korte broek en hebben we in de lodge een heerlijke lunch gehad.

Hierna hebben we nog één mooi uitkijkpunt bekeken (Fairyland Point of zoiets) stopten vervolgens bij een benzinepomp en reden uit Bryce Canyon naar het zuiden. Leonie reed het eerste stuk. Ik durfde het even niet aan met die knieën. We hadden nog een redelijke afstand om te rijden waarin we het landschap steeds zagen veranderen. Eerst een lange weg langs verschillende rotsformaties. Dit ging over op een veel vruchtbaarder gedeelte met veel boerderijen en koeien in de weilanden. Zo ongeveer aan het einde van dit stuk hebben we even uitgerust in een klein dorpje. Even wat gedronken en wat vocht ingeslagen. Daarna hop de auto in, dit keer was het mijn beurt om te rijden, en op naar de Grand Canyon National Park. Want dat was de eindbestemming vandaag! Maar dan een gedeelte waar we de vorige keer dat we dit deel van de States aandeden niet konden komen. Toen helemaal afgesloten vanwege sneeuw, nu mochten we er wel in. Het heet de ‘North Rim’. We hadden al een kamer gereserveerd in het park dus we konden er rustig naar toe rijden. Dat laatste stuk was prachtig. Over een weg door verschillende bossen afgewisseld met enorme lege groene vlakten. Het soort plekken waar de bizons vroeger in grote kuddes liepen. Bijna aan het einde begon het Grand Canyon National Park. Een vriendelijke ranger verwelkomde ons en wenste ons een prettig verblijf. Dat zou vast wel lukken 😉

Na nog zo’n twintig minuten kwamen we aan bij de lodge. Het is een mooi gebouw met een groot restaurant, congreszaaltjes, maar het allerbelangrijkste: het heeft vanaf zo ongeveer de hele lodge uitzicht over de Grand Canyon. Het staat zo ongeveer op de rand. Een fabelachtig mooi gezicht. Eerst hebben we ons ingecheckt en daarna meteen naar buiten gelopen om de Canyon van zo dichtbij moglijk te bewonderen. We hebben een tijdje op een heel mooi uitzichtpunt gestaan, hebben foto’s en video’s gemaakt. Hierna maar snel naar de kamer. Nou ja, kamer… Het is een grote cabin naast de lodge. Zo’n cabin gemaakt van boomstammen, een hele grote blokhut eigenlijk. Daar hebben we ons mooi in geïnstalleerd. Toen alle bagage binnen was ging de zon al onder. Snel liepen we naar de rand van de Canyon en konden nog net de laatste stralen van de ondergaande zon meepikken.

We hadden om 9 uur gereseveerd in dat geweldige restaurant en nu de zon onder was gegaan maakten we ons klaar voor het diner. Het was kraakhelder toen we naar het restaurant liepen. We konden de melkweg heel mooi zien liggen. Het eten was heel erg lekker. Leonie pasta (halve portie maar een diep bord helemaal vol) en ik geroosterde kip met sperziebonen en wat frites. We waren zo ongeveer de laatsten die uiteindelijk uit het restaurant liepen. Buiten aangekomen zagen we dat het grotendeels bewolkt was geworden. Foto’s maken van de sterrenhemeel was helaas niet meer mogelijk en de voorspellingen de komende dagen in de Grand Canyon liegen er niet om: bewolkt met veel regen. Hmmmmmmm, dat klinkt niet goed. Marja, dat zien we dan wel weer. Uitendelijk zijn we om 11 uur als een blok in slaap gevallen. Het was toch wel weer een inspannende dag geweest.

Tot morgen allemal!

Leonie en Edo-Jan

n