vrijdag 6 september

Vanmorgen werd ik wakker met flinke spierpijn in mijn armen. Ik kon in eerste instantie niet plaatsen waar dat door kwam. Het kon toch niet van die lange rit van gisteren zijn? Het waren veel bochten, maar om daar nu spierpijn van te krijgen. Even later viel het kwartje: het kwam door de paardrij(muilezel)rit van gisteren! Het was hard werken op Flina en ik heb flink aan de teugels lopen trekken om haar in bedwang te houden. Gelukkig trok het redelijk snel weer weg.

We waren vanmorgen vroeg opgestaan, want we wilden een whale watch tour gaan doen. Om te beginnen maar eens ontbijten en daarna het bedrijf hier in Monterey die Edo al een tijdje volgt op Facebook gebeld. De tocht van 9 uur was al volgeboekt, maar als we wilden konden we gewoon naar de haven komen, dan werden we op de standby lijst gezet. Zo gezegd zo gedaan, binnen 10 minuten stonden we in hun kantoortje aan de haven. Ze gaven ons een goede kans dat we mee konden gaan. Op zich hebben ze ook een tocht in de middag, maar die is korter en in de middag zijn de golven vaak veel hoger. Na drie kwartier wachten kwam het verlossende woord dat we mee aan boord mochten! Er waren die dag ervoor bultruggen en blauwe vinvissen gezien, dus we gingen met goede hoop aan boord van de Sea Wolf II.

In de haven waren al Californische zeeleeuwen en otters te zien, dat blijft een mooi gezicht. We waren nog maar net de haven uit of er werden al bultruggen gezien vlak voor de kust. Dat was vrij bijzonder en in totaal waren er wel 12 bultruggen om ons heen aan het zwemmen, we wisten niet waar we moesten kijken! Ze gaven een mooie show en we konden af en toe de staartvin goed zien.

Na hier een tijdje rondgedobberd te hebben, werd het tijd om naar de belangrijkste voederplek van de walvissen te gaan. Hier een stukje uit de kust is een canyon gevormd onder water waar veel vissen en andere dieren leven, genoeg te eten voor die enorme walvissen. Het ging volle vaart vooruit en het bleek al snel dat niet iedereen zeebenen had. Vanaf achterop de boot zijn er veel vissen gevoed. Edo en ik zijn er gelukkig zonder kleerscheuren vanaf gekomen, dat is wel zo fijn. Anders is vier uur op zo’n boot wel heel erg lang. Na een tijdje gevaren te hebben, kwamen we bij de canyon aan. Hier werden direct een aantal bultruggen gespot. Een van deze bultruggen ging volledig uit zijn dak. Hij (of zij) was aan het springen en lekker je kon het water alle kanten op zien gaan. Wat een machtig gezicht was dat.

En dat was nog niet eens alles, in de verte zagen we blauwe vinvissen! De grootste dieren die ook op aarde hebben geleefd en nu dus nog steeds leven. Heel bijzonder om deze zoogdieren eens in het echt te mogen aanschouwen. Je moet goed opletten, want ze komen maar even boven om vervolgens 20 tot 30 minuten onder water te blijven en op een heel andere plek boven te komen. We hebben ze allebei gezien, maar geen foto’s kunnen maken. Daarvoor ging het allemaal te snel. We waren inmiddels al meer dan drie uur op de oceaan en we moesten nog zeker een uur varen om terug te komen in de haven. We gingen dus weer volle kracht vooruit, richting te haven. Deze keer gingen we met de golven mee en het was een heerlijk rustig ritje.
Daar was alleen niet iedereen het mee eens. In de haven konden we de Californische zeeleeuwen goed bekijken. Er lag er zelf een op onze steiger. Die werd vriendelijk doch dringend verzocht om te verdwijnen, zodat we allemaal van boord af konden.

Zeelucht maakt hongerig en het was al 1 uur geweest, dus de hoogste tijd om te lunchen. Nu is Monterey een super toeristisch oord, dus aan eettentjes geen gebrek. We hebben ergens achteraf een rustig Italiaans restaurantje gevonden waar we een heerlijk broodje hebben gehad en waar ze goede koffie hadden. Met een goed gevulde buik zijn we langs de kust naar het noorden gereden. We zijn uiteindelijk in Davenport gestopt. Dit was eigenlijk een plaatsje van niets langs de snelweg en er stond een ‘Roadhouse’. Hierin zat een hotelletje, bar, restaurant en souvenierwinkeltje. Multifunctioneel zullen we maar zeggen. Hier hadden ze nog een mooie kamer voor ons vrij en we zijn ook direct aan eten. Na het eten hebben we alle spullen uitgepakt en hadden we nog wat tijd om bij te komen van alle gebeurtenissen van vandaag. Morgen staat alweer de laatste volle dag van de vakantie op de planning, vanaf hier gaan we naar San Francisco rijden. Weg uit de rust en de drukte van de ‘beschaving’ weer in.

Liefs Edo-Jan en Leonie

7 september 2013

Vandaag alweer de laatste dag van onze vakantie! Wat gaat de tijd toch snel. We kunnen ook niet voorstellen dat de eerste aanblik van de bizons op Antelope Island nog maar amper drie weken geleden is geweest. En wat hebben we veel gezien en gedaan!

Vandaag stond eigenlijk een volgende whale watch tour op het programma, maar door alle festiviteiten in Montery was het daar én hartstikke druk én niet te betalen zo duur. Achteraf toch wel een klein beetje jammer want vanmorgen hebben ze tijdens de whale watch tour meer dan 200(!!!) humpback whales gezien! Die hebben we helaas dus gemist. we lezen het net op de facebook pagina van de whale watch tours.

Vanmorgen werden we dus niet wakker in Montery maar zoals Leonie al schreef in Davenport. Iets ten noorden van Santa Cruz. Daar was gisteravond echt helemaal niks te doen maar toen we wakker werden stonden er ineens drie Ferrari’s onder ons balkon! En op de parkeerplaats bij het hotel stonden er nog eens 9! Allemaal onderweg naar Montery en deden Davenport aan als soort van pleisterplaats. Daardoor was het wel lekker druk in het restaurant. We hebben daarom maar lekker in de kamer gegeten.

Na het ontbijt hebben we onze spullen gepakt, hebben uitgecheckt en stapten weer de auto in en reden weer naar het noorden. Vandaag was de eindbestemming toch echt San Fransisco. Op de kaart lijkt het een klein stukje maar dat valt altijd smerig tegen. Maar met goed moed vertrokken we richting eindpunt van de reis. We reden over Highway 1. Een snelweg die langs de hele kust van Californië loopt. Het uitzicht was als je de oceaan zag prachtig! Zo prachtig dat we na een tijdje toch maar even zijn gestopt. We zetten de auto op één van de talloze parkeerplekken en hebben het water van de pacific over onze voeten laten stromen. En ik moet zeggen: dat was K-O-U-D!!! Brrrrrr zeg! Gelukkig was het wel prachtig warm weer dus onze voeten waren in not-time weer droog en warm. We zaten zo lekker aan de kust dat we ook maar besloten om direct te luchen. Beetje vroeger dan normaal maar je weet maar nooit hoe het allemaal gaat in een miljoenenstand zoals SF. Dus we hebben onze tijd er lekker van genomen.

Toen we weer verder reden zagen we dat de hoeveelheid tegemoetkomend verkeer nogal aan het toenemen was. Ook voor de mensen in SF was het een prachtige dag en ook nog es lekker weekend, dus die wilden óf allemaal naar het strand, óf naar de race in Montery. Het werd drukker en drukker. Daarnaast waren ook onwijs veel mensen aan het wielrennen. Gewoon op een anderhalve meter asfalt naast beide kanten van de autoweg. Hoe dichter we bij SF waren hoe drukker het werd en toen we SF inreden stond er al een hele lange stilstaande file. We reden nu ineens door een van de buitenwijken van SF. Allemaal leuke vrijstaand huisjes afgewisseld met enorme kastelen.

We hadden besloten dat we, omdat we nu toch in SF waren, ook maar een omweg te maken om de wereldberoemde Golden Gate brug te bekijken en er overheen te rijden. Daarvoor hoefden we alleen maar naar het noorden te blijen rijden. Op een gegeven ogenblik zagen we hem al in de verte liggen. Toen we wat dichterbij kwamen hebben we de auto geparkeerd en zijn naar een plek gelopen waar we de brig in zijn geheel goed konden bekijken. Toch wel een bijzonder gezicht. Je ziet hem altijd van de plaatjes en de films, en nu stonden we er ineens zelf voor!

We zijn er niet heel lang geweest. De brig zelf deed niet zoveel, die stond er maar een beetje te staan 😉 Dus we zijn er maar overheen gereden om onze weg weer te vervolgen. We wilden nog een mooi souvenir van deze vakantie en ik had op internet een mooi winkeltje gezien. Ergens midden in SF. Gelukkig hadden we navigatie bij de auto gehuurd, anders hadden we deze plek nooit gevonden. De navigatie leidde ons er prima naar toe. Tot mijn grote vreugde bleek het winkeltje inderdaad te bestaan en was hij ook nog open. We hebben snel de auto geparkeerd en hebben het winkeltje van boven naar onder bekeken. Allemaal werk van native amerikanen. Navajo, Apache, Hopi, zelf Mexiacaanse en Alaska stammen stonden ertussen. De een heel kleurrijk, de ander wat meer ingetogen. Schilderijen, textiel, aardewerk en houtsnijwerk. Als we een vraag hadden (en die hadden we natuurlijk) dan wilde de eigenaresse ons er alles over vertellen (en dat deed ze ook). We zijn er best lang gebleven en toen we klaar waren liepen we naar een restaurantje naast het winkeltje. Dat restaurantje heette ‘Kathmandu’ en daar serveerden ze…. Dahl Bat!! En daar had ik toch ineens zin in! Gelukkig was hij open en konden we er direct plaats nemen. We hebben gesmuld van dat heerlijke Nepalese eten 😀

Maar toen werd het toch echt tijd om weer verder te gaan naar het laatste hotel. Die lag weer aan de andere kant van SF, bij de luchthaven. We hadden maar gegeten bij dat leuke winkeltje omdat we op die manier de spits ook wat zouden ontwijken. Dat was een prima idee, goed concept, goede strategie alleen werden we binnen 5 minuten ingehaald door de realiteit: De hele 5-baans weg stond nok en nok en nokvol!! Een grote langzaamrijdende file zover je kon kijken. Pff dat werd nog een lange lange rit…

Nadat ik zo’n drie kwartier file had gereden en de zon lager en lager ging hangen, zagen we waarom er zo’n enorme rij auto’s stond op de snelweg. Er was namelijk een tolbrug waar iedereen overheen moest. Alle auto’s reden eerst door één van de 16 (!) poortjes om te betalen en na de poortjes moesten al die banen weer samengevoegd worden tot 4. Nou, dat zijn een paar goede ingrediënten voor een fikse file. Uiteindelijk hebben we maar even ergens een pitsop gemaakt en heeft Leonie het laatste half uur gereden. Maar toen waren we er toch echt, aangekomen in het laatste hotel waar we deze vakanti overnachten. Nu is het tijd om alles weer in te pakken zodat we morgen in alle rust naar de luchthaven kunen rijden om weer naar huis te vliegen.

liefs en tot heel snel,

Leonie en Edo-Jan

n

n