24 oktober

Dus we waren in Langtang en ik ging vroeg naar bed want ik had hoofdpijn en voelde me een beetje duizelig en wilde wat slaap inhalen.
Nou, ik ben inderdaad vroeg naar bed gegaan maarre….. slaap bijtanken, ho maar! De wanden van de Jeti lodge bestonden uit multiplex platen. Oftewel; je hoorde echt alles. En ik ben nogal een lichte slaper dus voor mij geen rust. Daarnaast waaide het hard en was het heel erg koud. Geen enkele vorm van isolatie en de wind blies praktisch door het hotel heen. Ik werd dus uiteindelijk weer wakker met nog meer koppijn. Leonie voelde zich een beetje misselijk. En allebei ook een beetje humeurig. We zijn, nadat we het meeste hadden ingepakt, maar weer naar beneden gegaan om ons ontbijt te nuttigen maar erg veel honger hadden we niet. Op de een of andere manier hadden we gewoon helemaal nergens trek in. In ons oorspronkelijke plan wilden we nog een uurtje of twee doorlopen om daarna de vallei weer in te stappen maar omdat we niet zo lekker waren hebben we daar maar van afgezien en hebben dat ook tegen Pema gezegd. Hij was blij dat te horen, hij vond het ook niet verantwoord. Alle symptomen wezen op hoogteziekte zowel bij Leonie als bij mij. Vonden we best raar, we waren wel es vaker op zulke hoogtes geweest maar daar hadden we veel minder last. Daarnaast stond er nog steeds een snoeiharde koude gure wind en waren de voorspellingen niet al te best. Sneeuw en regen en kou dat is niet zo leuk zo hoog. Tel daarbij op dat het niet echt verstandig is om op een paard te rijden als je duizelig bent, dan snap je dat we de juiste beslissing maakten… We pakten dus al onze spullen snel in en zijn weer op onze paarden gaan zitten, terug naar het begin.

Tijdens de reis werd het steeds wat warmer en liepen we ook steeds naar beneden. Dat deed ons erg goed. Halverwege de ochtend waren de meeste hoogteziekte klachten al verdwenen en konden we weer grapjes maken en van het landschap genieten. En dat landschap was weer zo ontzettend mooi. Grote massieve bergen, overal watervallen, Yaks grazend op de hellingen, af en toe hikers en dragers, kleine theehuisjes, stoepa’s, hangbruggen en gebedsvlaggen. Alles wat je voor je ziet als je aan Nepal denkt was daar present.

In een van die theehuisjes hebben we gelunched. Ik weet niet meer precies wat, maar iets anders dan we normaal aten kon het niet zijn geweest 😉 Ik weet nog wel dat het in Gora Tabela was, op zo’n 3 km hoogte. We waren dus al zo’n 500 meter gedaald.

Hier hadden we de dag ervoor ook gegeten maar dit keer was het toch anders. Het weer leek om te slaan. De wind was hard en er was al veel bewolking. We waren blij dat we op de terugweg waren, daar boven kon het geen pretje zijn. Na de lunch zijn we weer snel verder gegaan. Het was een van de mooiste dagen tot nu toe. Mooi weer, mooie ritten, goed gevoel. Dit was zoals we het in onze hoofd hadden toen we deze vakantie boekten.

Toch iets later dan verwacht kwamen we aan in Lama Hotel (da’s de naam van het plaatsje, niet van het hotel). Er stonden hier redelijk wat hotelletjes maar wat bleek het geval…. Alles was al vol geboekt. Nou denk je natuurlijk: “Maar jullie hadden alle hotels toch al geboekt?”. Ja….. Dat klopt wel, maar toch niet helemaal. Je weet eigenlijk niet of je wel precies in de hotels kan die je voor ogen hebt. Soms duurt het langer om ergens te komen en moet je uitwijken naar een andere plek. Pema is alle hotelletjes afgegaan met de vraag of er nog een kamer voor twee was, maar alles was echt vol. Op een gegeven moment kwam hij naar Leonie en zei een beetje zachtjes: “Madam, I found you a tent”. Huh? Een tent? Hij vroeg ook nog of dat goed was. Dus wij vroegen hem: wat nou als wij het niet goed vinden? Hij stamelde een beetje en zei “I ran out of options….”. Meer dan dit kreeg hij niet voor elkaar. Het vorige dorpje was anderhalf uur terug, het volgende dorpje nog anderhalf uur verder en het was al bijna donker. Dus inderdaad: geen opties. We moesten er wel om lachen en zeiden meteen dat het geen probleem was. Weer iets nieuws om uit te proberen 😉

Het bleek alleen wel zo’n heel klein trekkerstentje te zijn waar net twee mensen in pasten dus het werd wel ff passen en meten maar uiteindelijk pastte het allemaal. Daarna zijn we gaan eten in het restaurantje van het hotel waar de tent van was. Nou ja, restaurant. Het is een kamer met middenin een potkacheltje en daaromheen gammele tafels en aan de muur banken. Daar hebben we een hele leuke avond gehad. Beetje lachen met alle gidsen en dragers. Uiteindelijk waren Leonie en ik de twee laatste toeristen tussen alle Nepalesen in. Onwijs leuk maar toen werd het ook voor ons tijd om ons bed op te zoeken. Ons bed in de tent. De Nepalesen gingen nog een klein feestje vieren vanwege de festiviteiten in Nepal. Daarna gingen zij allemaal in die kleine ruimte slapen. Op alle banken en over de hele vloer lagen Nepalesen te slapen.

donderdag 25 oktober

En daar sliepen we dan in een tent. In de achtertuin van het hotel naast onze lieve paarden. Het was een knollenterrein en de matrasjes in de tent waren veel te dun. Dus ik heb ook deze nacht amper geslapen. Dat gebrek aan slaap begon me toch wel een beetje op te breken. Maar wat fantstisch was: midden in de nacht waren Leonie en ik wakker en zagen de mooiste sterrenhemel die we ooit hadden gezien. Het was een kraakheldere nacht en ‘s-nachts zijn alle lichten uit in dit deel van Nepal omdat elektriciteit schaars is. Zoveel sterren hadden we nog nooit gezien. Het was zo mooi dat Leonie bijna achterover viel. Gelukkig zijn we toch een beetje in slaap gevallen en werden we weer om 6 uur door de wekker geattendeerd dat we moesten opstaan.

Om 7 uur waren we weer in de kamer. Nu voor het ontbijt. Dit keer had ik om te proberen en chocolade pannekoek genomen. Ik zag het op de menukaart staan en ineens dacht ik terug aan vroeger toen mijn oma dat ook wel es maakte. De smaak was prima! Lekker ontbijtje met mint thee. Nou en toen maar weer onderweg. Chaps om binden, cap op de kop, fleecejas aan en daaroverheen een bodywarmer en tot slot nog de handschoenen. En daar gingen we. Klaar om te rijden!

Alleen was er een klein probleempje. Vandaag ging het nogal steil naar beneden. Steile trappen, grote ongelijke scherpe rotsen, veel grind en gravel, veel los zand. Omhoog gaat het wel met een paard, maar naar beneden….. Dat is een ander verhaal, dat is niet te doen, dat is veel te gevaarlijk. Als een paard weg glijdt, en jij zit er bovenop, dan is het leed niet te overzien. Dus…… dan zit er niks anders op dan zelf te lopen :-/ En daar ben ik heel erg goed in zoals jullie weten. Uiteindelijk duurde het 10(!) uur voordat we op onze eindbestemming kwamen. Daarvan hebben we ongeveer 60-70% gelopen over bijzonder lastig terrein.

Tijdens de tocht hebben we een uurtje gelunched bij Bamboo onder de gebedsvlaggen en af en toe een paar minuten rust genomen. Vraag me niet HOE ik het voor elkaar heb gekregen maar het is gelukt. We zaten op onze paarden en liepen, net voordat de zon onder ging, het dorpje Shyabru Besi weer binnen. Dat gevoel, het gevoel dat je helemaal stuk bent maar je het toch hebt geflikt, dat gevoel is onbetaalbaar.

Onderweg zijn we over landslides gelopen met losse rotsen, over rivierbeddingen met gladde keien, door rhododenderon bossen met boomwortels en overhangende brandnetels, trappen van losse keien, omhoog en naar beneden. Tussendoor konden we soms even uitrusten op de rug van onze paarden. Maar ook zij moesten erg hard werken. Ook zij gingen steil omhoog en steil naar beneden met ons op de rug. Dat vergde van ons natuurlijk ook weer concentratie en arbeid. Omhoog zaten onze steigbeugels soms tot aan de billen van het paard, naar beneden zaten ze ter hoogte van het hoofd.Een aanslag voor ons allemaal, maar pfffffff, wat een beloning als je dan aankomt bij je hotel. Dat je dan als beloning (en als afscheid van Nima en Dorge) een koud biertje neemt en samen met Pema een Nepali sigaret opsteekt om nog even na te genieten.

Dat was het verhaal van Langtang. Nepal zoals ik hoopte het aan te treffen. Harder en tegelijkertijd vriendelijker dan ik had verwacht. We hebben hier in korte tijd vrienden gemaakt, hele goede vrienden zelfs waarvan je weet dat ze voor je door het vuur gaan als het moet. Dat slag mensen, daar krijg je kippenvel van en zorgt voor een brok in de keel als je er aan denkt dat je ze waarschijnlijk nooit meer zal zien.
Gelukkig is daar Facebook…

Trusten allemaal,
groetjes en veel liefs,
Leonie en Edo-Jan