10 juli 2010

n

Vanmorgen konden we een beetje uitslapen, want vandaag stond er geen bus op ons te wachten om het park in te gaan. Toen we wakker werden realiseerden we dat we erg veel geluk hebben gehad met het weer de afgelopen dagen, want het was bewolkt en het regende. Dit betekent dus dat Mount McKinley niet te zien zou zijn, en dat is toch een belangrijke reden om dit park te bezoeken. Aan de andere kant denken we dat de dieren actiever zullen zijn, dus die zie je dan wel meer. Maar goed, voor ons was het de dag om Denali gedag te zeggen. Nadat we het continental breakfast weer achter de kiezen hadden, hebben we uitgecheckt.

n

Omdat we elke ochtend vroeg met de bus het park in zijn gegaan en laat weer terug waren, hadden we nog niet de kans gehad om het bezoekerscentrum en de gebouwen er omheen te bekijken. Daar hebben vandaag tijd voor gemaakt. Het bezoekerscentrum is nog maar drie jaar open en was erg mooi. Er was zowel aandacht voor de dieren die in Denali wonen, als voor de voor de oorspronkelijke bewoners en de blanke pioniers. Dat vormde samen een mooi geheel. Naast het bezoekerscentrum was een boekwinkel. Jullie begrijpen het al: erg gevaarlijk een aantrekkelijk voor ons. We hebben ons ingehouden, want alle boeken moeten ook mee naar huis. Het zijn er uiteindelijk twee geworden en van een paar andere hebben we de titel en auteur opgeschreven. Ter afsluiting hebben we nog een kijkje genomen in het Wilderness Access Center, de plek waar onze bus vandaan vertrok de afgelopen dagen.

n

Na het nemen van een foto van de ingang van het park, was het echt tijd geworden om afscheid te nemen van Denali. Dat deden we met pijn in ons hart, want we hebben er een geweldige tijd gehad! Zoals al gezegd was het een goede dag om Denali te verlaten, want het weer was helemaal omgeslagen: bewolking en regen deelden vandaag met ons de weg naar Hatcher Pass. Het was een vrij lange rit over de snelweg en er was onderweg niet veel te beleven. Omdat het bewolkt was, was er op de uitzichtpunten ook maar weinig te zien van de bergen. We hebben nog een stop gemaakt in Denali State park bij een monument waar ze veteranen herdenken. Achter de balie van het kleine informatie centrum zat een echtpaar dat daar deze zomer vrijwlligerswerk doet.

n

Op een gegeven moment moesten we van de snelweg af om in Hatcher Pass te komen. Toen begon de weg erg leuk en interessant te worden. Na 10 mijl werd het een onverharde weg en met onze herinnering aan de platte band op de McCarthy Road nog vers in ons geheugen, hebben we het maar heel rustig aangedaan. Het was een prachtige weg, aan de rechterkant liep een beek met allemaal rotsen erin en ook was er her en der een beverburcht te zien. We hebben dus vaak gestopt onderweg om van het uitzicht te genieten. Langzaamaan begon de weg te klimmen en kwamen we boven de boomgrens uit. De uitzichten die we hier te zien kregen waren fantastisch! En daar aan de top, op zo’n 1000 meter hoogte, in het midden van de bergen, lag de plek waar we zouden slapen: the hatcher pass lodge. De lodge ligt in een State park, die van de Independence mine, een plek waar vroeger veel goud is gedolven. We werden ontvangen door een wat oudere man, die hier al zijn hele leven lijkt te wonen. De lodge bestaat uit een hoofdgebouw met een restaurantje en heeft stromend water. Om de lodge heen zijn een aantal huisjes gebouwd en wij zitten in 1 hiervan. Deze huisjes beschikken niet over stromend water, maar we hebben een flinke tank water staan bij een gootsteentje en er staat een chemisch toilet. Erg netjes allemaal. Vanuit ons raam kijken we op de bergen, waar nog een beetje sneeuw ligt, en de oude mijn. We konden gelukkig nog een hapje eten in het restaurant en vanaf hier hadden we een fantastisch uitzicht over het dal. Wat een bijzondere plek is dit! We kunnen niet wachten om morgen de omgeving verder te gaan verkennen.

n

Groetjes Edo-Jan en Leonie

n