The Great Reset…
The Great Reset…
Nog even heel snel: half september werd ik besmet met Cororna. Die infectie triggerde mijn MS en verlamde een groot deel van mijn lichaam. Na ziekenhuisopname kreeg ik thuis spontaan longontsteking waardoor ik weken plat en weer verlamd op bed lag, wat weer zorgde voor oa. doorligplekken. Spiermassa helemaal weg, 20 kg kwijt…
Nu, bijna 4 maanden verder weer een update. Ik noem het mijn “Great Reset”
Sinds november kreeg ik steeds meer spasmes. Het ging van kwaad tot erger. Na tweede kerstdag voelde ik dat er iets niet klopte. Misschien was het suiker? In november kwam Sinterklaas met pepernoten en schuimpjes. Dat ging geruisloos door met kerstkransjes, amandelspijs etc etc… Na tweede kerstdag ben ik gestopt met het eten en drinken van suikers et voila, de spasmes zijn grotendeels weg.
Maar er is nog meer aan de hand. Na de longontsteking lust ik geen koffie meer. Ik vond het heerlijk maar krijg het niet meer weg. De geur is okay maar de smaak vind ik echt verschrikkelijk.
Ook vlees lust ik niet meer. Een beetje kip is prima maar al het andere… De saucijsjes, de spare-ribs, gehakt, ham en noem maar op, ik hoef het niet meer. Snap ook niet dat ik dat ooit lekker vond. Vis zoals zalm, tonijn, makreel vond ik okay, nu vind ik het heerlijk.
En dan het eten en drinken uit de supermarkt. Alles uit zakjes en pakjes hoeft niet meer voor mij. Geen chips en borrelnootjes, ook geen frisdranken en koeken. Yoghurt, melk, kwark, ei, fruit en groente vind ik ineens geweldig, Als het maar natuurlijk is.
En dan tot slot wat je haalt bij de snackbar. Patat, kroketten, frikandellen, bitterballen, pizza… Ik laat het allemaal staan. Het enige wat ik nog redelijk vind is raspatat maar dan houdt het wel op,
Een volledige reset. Mijn lichaam geeft ineens haarfijn aan wat wel en niet goed is. Ik luister er maar naar. Aan de ene kant is het uiteraard prima, maar ik mis toch wel het eerste bakje koffie, het kerstbrood met spijs en roomboter, de rollade op tweede kerstdag…
Ook fysiek heb ik een reset gehad. Staan, zitten, bewegen. Dat gaat best lastig ondanks dat mijn lichaam gezond is en mijn spieren weer aansterken. Ik probeer zoveel mogelijk te bewegen. De afgelopen 4 maanden ben ik binnen geweest. Amper buitenlucht gevoeld. Verder dan de achterdeur ben ik niet gekomen.
Eind 2022 werd een handbike geleverd die ik aan mijn rolstoel kan koppelen. Deze week kwam een monteur om alles af te stellen. Vanmiddag durfde ik het aan. Na maanden thuiszitten en jarenlang niet hebben kunnen fietsen, voelde ik vandaag voor het eerst weer de wind op mijn gezicht. Het was een kort ritje maar de tranen rolden over mijn wangen. Ik denk door een combinatie van tegenwind, onion chopping ninja’s en Fisherman’s Friend. God wat was ik blij. Morgen weer een ritje.
Ik kan niet wachten om in het voorjaar met Leonie en Eliza door het bos of naar de kinderboerderij te fietsen.
Het zijn die kleine maar o zo belangrijke dingen de me gemotiveerd houden.
X
Edo
