14 februari 2013

vanmorgen ging, zoals gebruikelijk als we op reis gaan, de wekker lekker vroeg af. Het was welliswaar wintersport- en carnavalsvakantie en er stonden helemaal geen files maar…. je weet maar nooit. De tassen hadden we de vorig3e avond allemaal al ingepakt. Er hoefde niet zoveel mee, wat mee moest was allemaal lichtgewicht en we hadden al eens eerder met dit bijltje gehakt. Na een kopje koffie hebben we de auto ingepakt en zijn we naar Schiphol gereden. Daar kwamen we na een heerlijk rustige rit precies op tijd aan. Snel de bagage afgegeven en door de douane gelopen. Nog even een lekkere café mocca bij de Starbucks en we liepen al naar de gate. Ook dat ging lekker makkelijk. Voor dat we het wisten zaten we in het vliegtuig naar Oslo. Samen met een boel noren en een aantal schreeuwerige, in het oranje gekleedde dames. Ohja, shit… helemaal vergeten. Aankomend weeknd worden de wereldkampioenschappen langebaanschaatsen in Hamar gehouden :-S Ik had mijn oordopjes in maar hoorde de dames er bovenuit gillen. Pfff, ik was blij dat we na anderhalf uur het vliegtuig weer uit mochten.

Oslo is een bekende plek inmiddels. Het duurde ook niet lang of Leonie en ik zaten in een restaurantje op het vliegveld een broodje zalm te eten 😉 En ook dat ging allemaal heel relaxed en voorspoedig. De gate om te boarden naar Tromso lag tegenover het restaurant dus ook dat was een typisch geval van appeltje-eitje. Na weer anderhalf uur stonden we alweer in Tromso. Snel de bagage van de band gepakt en naar de autohuur gelopen. Even de creditcard en rijbewijs laten zien, krabbel zetten en we konden de auto van de parkeerplaats afhalen. Een VW Touran dit keer, Diesel, automaat en een skibox. Burgerlijker krijg je het niet!

Zonder veel te hoeven na te denken reden we van de luchthaven, door de tunnels naar het centrum van Tromso. Zelfs in het centrum reden we direct naar het hotel. Het voelde allemaal al zo vertrouwd, alsof we er vorige maand nog geweest waren.
Snel inchecken en naar de kamer. De handel een beetje geïnstalleerd en een hapje gaan eten in het restaurant naast het hotel. Kon ewoon binnendoor dus we hoefden geen warme kleren aan ofzo. Daarna weer terug naar de kamer en wel warme kleren aan getrokken. We waren op tijd en wilden alvast kijken of we deze aqvond het noorderlicht al mochten zien. In de auto reden we meteen naar de plek waar ik voor het eerst het noorderlicht kon fotograferen. Midden in de bergen op een eiland tussen de oceaan en Tromso. We stonden er net, het werd helemaal helder en daar zagen we het dan voor het eerst deze vakantie. Nof niet heel uitgesproken en actief maar toch… Het noorderlicht!! We waren helemaal blij. Toen de activiteit helemaal weer weg was zijn we weer in de auto gaan zitten en zijn verder dwars over het eiland gaan rijden. Het was nog steeds kraakhelder en ineens riep Leonie, bij een baai dat ik moest stoppen. En wel direct! Dat deed ik dus maar snel, daar zou vast wel een goede reden voor zijn 😉

Ik reed het eerste het beste vluchthaventje in (Noorwegen ligt bedolven onder een dikke laag sneeuw, ze hebben alleen de weg vrij gemaakt waar net twee auto’s langs kunnen dus op de weg stilstaan is een beetje gevaarlijk) Snel stapte ik uit de auto en daar was het noorderlicht, in de meest actieve vorm die we ooit hadden gezien. Strepen groen, wit en blauw met zelfs een randje rood vlogen over ons heen. We zagen voor het eerst ook echt de gordijnen ontstaan. Als een ongrijpbaar organisme gleed het noorderlicht over onze hoofden heen. We wisten niet waar we moesten kijken. Gelukkig had ik geleerd van onze vorige ervaringen met het noorderlicht en een fotocamera, dus dit keer was ik er beter op voorbereid.

We hebben onwijs genoten en ik stond op een gegeven moment letterlijk met mijn handen in het haar. Zoiets moois had ik nog niet eerder gezien. Geen lichtvervuiling anders dan een paar kleine huisjes aan de andere kant van de baai. Geen geluiden anders dan de wind en om de 30 seconden een klik van mijn camera en geen andere mensen dan Leonie en ik. Dat is dan toch wel ultiem geluk. Het duurde maximaal een half uur en toen was het net zo plotseling vertrokken als het was gekomen.

Leonie en ik stapten weer de auto in en reden nog een flink stuk over het eiland helemaal naar Sommaroya en zijn daarna terug gereden. Om weer thuis te komen moesten we nog een heel stuk rijden. De weg kenden we al dus we konden overal kijken of we ergens het noorderlicht konden zien. Maar de bewolking sloeg toen en de zon had vannacht de laatste deeltje de stratosfeer ingeslingerd. Midden in de nacht kwamen we weer terug in het hotel. Doodmoe, want wat een lange intensieve dag, maar erg gelukkig, dat kan je vast wel begrijpen. Volgend mij lagen we om half 2 weer in bed. De wekker stond al vroeg. We willen donderdag nog wat zaken regelen, naar het VVV, boodschappen doen en dan weer op jacht. Op jacht naar het mooiste spektakel dat de natuur ons te bieden heeft.

trusten allemaal!
Dikke kus,
Leonie en Edo-Jan

n