Vrijdag 2 juli 2010

n

Vannacht hebben gelukkig allebei wel goed geslapen en ik heb maar even gebruik gemaakt van m’n oogmasker, want de gordijnen hielden niet zoveel licht tegen. Als voorbeeld: wanneer je om 1 uur naar buiten kijkt is het schemer en als je om 3 uur ’s ochtends naar buiten kijkt ook…. Vanmorgen zijn we op deze heerlijke plek wakker geworden door mensen die om half 7 aan het kletsen waren op de veranda van de lodge. Ik ben nog naar buiten gegaan om te vragen of ze wat stiller konden zijn, maar dat bleek helaas niet te kunnen. Gelukkig gingen ze om 7 uur naar binnen voor het ontbijt en konden we ons rustig klaar maken voor wat een intensieve dag zou gaan worden.

n

De dag begon voor ons met het luisteren naar de wedstrijd Nederland – Brazilie. Ja, luisteren. Er is hier namelijk geen tv, geen radio, maar wel wifi! En via deze wifi konden we via internet naar radio 1 luisteren. De wedstrijd begon hier om 6 uur ’s ochtends lokale tijd. Hiervoor hadden we niet de wekker gezet, maar aangezien we toch wakker waren, hebben het grootste gedeelte van de wedstrijd meegekregen. De verbinding viel af en toe weg, want het commentaar soms wel spannend maakte. Maar op het goede moment hadden we prima verbinden en hoorden Jack van Gelder zeggen (nou ja, meer schreeuwen) dat Sneijder met zijn 22 centimeter hoog de bal in het doel kopte voor wat later het winnende doelpunt zou zijn. Wie had dat nou gedacht.

n

Met een opperbest humeur verschenen we bij het ontbijt waar onze tafelgenoten van gisteren direct vroegen hoe Nederland het had gedaan. Ze waren ook onder de indruk van het resultaat. Het ontbijt was weer heerlijk, net als gisteren weer de keuze uit aardappeltjes, worstjes, bacon, hamburgertjes, pannenkoekjes, wentelteefjes, allerlei cakejes, en vers fruit. We hebben natuurlijk van alles wat uitgeprobeerd.

n

Gisteren hadden we de kopermijn en alle gebouwen die we eromheen stonden al gezien, maar we wilden er wel wat meer van weten. Daarom zijn we vanmorgen meegegaan met de tour door de ‘Mill’, de molen dus. We kregen eerst uitleg over de gebouwen in het dorp en in sommigen konden we ook naar binnen. Daarna was het even een klim de berg op, waarna we bovenaan de ‘Mill’ kwamen. Dit gedeelte ziet er van buiten erg vervallen uit en ik had ook niet gedacht dat we hier naar binnen konden. Boven in de bergen waren twee mijnen, de Jumbo en de Bonanza, waar vandaan het koper via zogeheten airtrams naar beneden werd vervoerd om in de molen verwerkt te worden. Deze ‘Mill’ lijkt in geen enkel opzicht op een Nederlands molen, maar heeft deze naam te danken aan het proces van breken, malen en verwerken van het koper. Op weg naar de bovenkant van de molen zagen we ook allemaal stukjes koper en azuriet op het pad liggen. Eenmaal in de molen moesten we allemaal een bouwhelm op voor de veiligheid. Sommige balken waren nogal laag en Edo en ik hebben allebei onze helm even uitgeprobeerd. Onze gids, Johann uit Colorado, kon ons een levendig beeld geven van hoe het er in de molen aan toe was gegaan aan het begin van 20e eeuw. Veel machine’s waren nog intact en we konden goed zien hoe het proces ging. Na ongeveer 2,5 uur waren we klaar met de tour wisten we (bijna) alles over de kopermijnen en de molen.

n

n

— Boven in de Kennicott Mill —

n

Het was inmiddels tegen lunchtijd en we hebben op de veranda van de lodge een lekker hapje gegeten. Deze middag wilden we weer aan de wandel, dus het was wel nodig dat er wat energie in ons lichaam zou komen.

n

Om ongeveer half 2 begonnen we aan onze wandeling richting de Bonanza mijn. We wisten al dat we het waarschijnlijk niet helemaal naar boven zouden halen, maar we hadden gelezen dat je halverwege het pad boven de boomgrens uit zou komen met prachtige uitzichten op de gletsjer. Dat wilden we natuurlijk wel zien. In tegenstelling tot het pad van gisteren was er op dit pad bijna niemand te bekennen. We zijn in de hele middag 1 man op een quad tegengekomen en 2 mensen van de lodge waarmee we gisteren aan tafel zaten. Omdat in dit gebied wel beren tegenkomen, hebben we met het nodige lawaai rondgelopen. Het beste kun je dat doen met je stem, maar dit was op sommige momenten voor ons een beetje lastig. Het pad naar de boomgrens bestond namelijk uit een klim van 600 meter omhoog. En dan niet heel erg zigzaggend omhoog, maar steil omhoog. Het was voor ons dan ook nodig om vaak en pauze nemen, zodat we weer wat op adem konden komen om naar eventuele beren te roepen. Op een gegeven moment hadden een pauze genomen en waren aan het genieten van een mooi uitzicht tussen de bomen door. Ineens hoorden we geritsel in de bosjes. We konden verder niets zien, maar we hadden op het pad wel verse poep van een beer gezien. Om het zekere voor het onzekere te nemen zijn we maar flink wat lawaai gaan maken. Het geritsel verdween en we zijn doorgelopen. We zagen verderop ook nog poep van een wolferine liggen op het pad. Het kan ook zijn dat dit dier zich in de bosjes verstopt had. Op dit moment kwam ook de man op de quad voorbij en deze maakte nog meer herrie, waardoor we zeker wisten dat wat zich er ook bevond, nu wel bij het pad vandaan zou blijven.

n

Het einde van de boomgrens was nog steeds niet in zicht en we bleven dus maar doorklauteren naar boven. Gelukkig hadden we flink wat water meegenomen en dat was maar goed ook. Langzaamaan werden de lange mouwen en de laagjes ingeruild voor een t-shirtje. Van al dat naar boven lopen werden we aardig warm en de zon begon ook nog eens door te breken. Zoveel onbedekte huid had alleen wel een nadeel, want het trok nogal wat muggen aan. Voordat we er op bedacht waren en ons ingesmeerd hadden met DEET had Edo al een paar prikken te pakken op z’n armen en ik 1 op m’n voorhoofd. Dat is nu een flinke bult geworden. Gelukkig is het daarbij gebleven. Na zo’n drie uur omhoog lopen, werden de bomen lager en maakten plaats voor struiken. We kwamen bij een soort uitkijkpunt aan en vanaf hier hadden we prachtig uitzicht op de gletsjers beneden in het dal en alle bergen er omheen.

n

n

— Uitzicht met aan de rechterkant de gletsjer —

n

De hoogste die we konden zien was meer dan 16000 voet hoog, dat is ongeveer 5000 meter hoog. Echt enorm en onvoorstelbaar. Op de bergen achter ons konden we de overblijfselen zien van de airtram naar de Jumbo en de Bonanza mijn. De mijnen zelf konden we vanaf dit punt niet zien, die lagen nog verder verscholen in de bergen. Ook op dit uitzichtpunt waren veel muggen die het op ons voorzien hadden. Daarom hebben we maar iets aangetrokken met lange mouwen en het vliegennetje over ons petje gedaan. Dat scheelde wel een boel irritatie van onze kant.

n

n

Na het nemen van de nodige foto’s en wat video-opnames was het alweer 5 uur geworden. Aangezien het avondeten hier strak om 7 uur geserveerd wordt en wij nog 600 meter naar beneden moesten, zijn we ons klaar gaan maken voor de terugtocht. Voor het eerst sinds ik mijn bergschoenen heb (alweer 8 jaar), had ik blaren gekregen op mijn hakken. Gelukkig zaten er pleisters in het EHBO-tasje dat we altijd meenemen. Bovendien zouden we naar beneden gaan en dan voel je je hakken niet zo erg. Op het pad lag veel los grind wat het afdalen soms wel lastig maakte. Af en toe verloren we allebei bijna ons evenwicht en gleden we een kort stukje naar beneden. Op een gegeven moment zag ik Edo ineens aan de zijkant van het pad liggen. Het glijden over het grind was dus niet helemaal goed gegaan. Gelukkig waren al z’n botten nog heel en was er verder ook niets verstuikt. Hij had alleen zijn pols opengehaald aan een rots. Met het laatste beetje water hebben we de wond een beetje schoongespoeld. Ook nu waren we weer blij dat het EHBO-tasje mee was. Hierin zaten nog alcoholdoekjes om verder te ontsmetten. Daarna hebben een gaasje erover gedaan en konden we weer verder.

n

Uiteindelijk kwamen we precies om 7 uur aan bij de lodge. We hebben ons heel snel nog even opgefrist en konden direct aanschuiven voor het avondeten. Dit keer zaten we aan tafel met een wat ouder stel uit het Gentse. Ze waren al twee weken op reis door Alaska en Canada en hadden er al een mooie reis opzitten. Het was weer een heerlijk en gezellig etentje en we zaten nog te kletsen nadat iedereen al verdwenen was uit de eetkamer.

n

De lange wandeling had ons wel wat vermoeid en we konden ons bed al ruiken. We konden ook nog ruiken dat we een flinke wandeling hadden gemaakt, dus we zijn eerst maar gaan douchen voordat we uitgeput maar voldaan in slaap vielen.

n

Groetjes Edo-Jan en Leonie

n