Hoi allemaal!

n

Vanmorgen ging de wekker weer lekker vroeg. Om 7 uur dit keer. Toen we door de gordijnen naar buiten keken was onze wereld gehuld in een dikke laag mist. Gelukkig bleek het de gewone ochtendmist te zijn en klaarde alles een uurtje later helemaal op. Alle truckers die de avond ervoor aan kwamen rijden waren alweer weg dus beleven wij zo ongeveer met ons tweeen over op het hotel/winkel/restaurant/pompstation terrein. In het restaurant (meer een kantine) hebben we wel lekker warm ontbeten. Twee eitjes, toast, worstjes, gebakken aardappels. Mjammie, en die energie konden we ook wel gebruiken bleek later.

n

Nadat we de auto hadden ingepakt zijn we gaan tanken, we moesten nog een flink eind rijden en wilden absoluut niet met een lege tank aan de kant van de weg komen te staan. We reden de weg op en na de Manic-5-dam zagen we het bordje: “Relais Gabriel: 100 km, Labrador City: 370 km” We moesten naar Labrador City en Relais Gabriel was het enige tussenstationnetje. Het eerste stuk naar Relais Gabriel was een lange gravel-weg. Dwars door de bossen reden we naar het noorden. Af en toe kwam een auto of vrachtwagen met een hele hoop stof ons tegemoet, maar we konden ze zo ongeveer op 2 handen tellen.

n

In Relais Gabriel zijn we even gestopt. Toch maar de tank weer volgooien en wat drinken in een piepklein restaurantje. Het bleek een ieniemienie dorpje te zijn. Een hotelletje met zeven kamers, een benzinepomp en een restaurantje. Dat was alles. Dus heel lang hoefden we daar niet te wezen. Maar snel in de auto gesprongen en weer onderweg.

n

Aan de westkant zijn we een hele tijd evenwijdig gereden aan een enorm meer. Dit noemen ze “het oog van Quebec” en kan je vanaf de ruimte zien. Het was heel bijzonder alleen toen we dichtbij kwamen om wat foto’s te maken werden we lek gestoken door de muggen. Ze zaten overal en probeerden overal te prikken. Daar waren we niet echt van gediend dus zijn we redelijk snel de auto weer ingesprongen en verder naar het noorden gereden.

n

Hoe verder we naar het noorden reden, hoe meer de omgeving veranderde. Was het eerst voornamelijk loofbos, nu werd het meer naaldbos en later zelfs de echt taiga (of toendra, wat je wilt). Een prachtig gezicht. Links en rechts van de weg waren meertjes, stroompjes, watervallen en veel, heel veel bos. Veel wildlife hebben we niet echt gezien. Wat eekhoorntjes die over de weg sprongen, wat vogels en uiteindelijk een nest ospreys (visarenden). Maar het landschap maakte zoveel goed.

n

Na een paar uur rijden kregen we een klein stuk asfalt voor onze kiezen, alleen in zo’n belabberde staat! Meer kuilen en bulten dan op het gravel. Aan het begin van dit stuk asfalt kwamen we in een spookstadje (Gagnon). Hier waren alleen de stoepranden, trottoirs, putdeksels en de middenbermen nog te zien. Voor de rest was alles weg. Een bizar gezicht!

n

Maar dat asfalt dat veranderde al snel weer in gravel. Vooral het laatste stuk was een DRAMA om te rijden. Los gravel op een weg die omhoog en naar bededen ging, alleen maar bochten kende en we moest wel 15 keer dezelfde treinrails oversteken. Bij veel bochten trok de auto, ondanks de 4WD toch naar buiten en slipte weg over al die losse steentjes. Dat laatste stuk was 70 km. enorm geconcentreerd rijden, en daar word je erg moe van. Uiteindelijk hebben we zo’n anderhalf uur over dat laatste stuk gedaan.

n

Maar uiteindelijk was daar toch het langverwachte goede asfalt naar Labrador. De laatste 40 km gingen lekker en we kwamen goed aan bij de B&B in Labrador City. Hier spreken ze weer ‘gewoon’ Engels en geen Frans. We hebben net een hapje gegeten bij een plaatselijk restaurant en zijn nu eigenlijk wel moe. Pfff, wat een dag. Nu ff douchen (kunnen we wel gebruiken na al die stof van de gravelwegen) en dan naar bed.

n

Morgen wacht weer een lange dag, weer met veel kilometers over gravel richting Churchill Falls. Maar da’s voor morgen.

n

Bedankt weer voor jullie reacties, vinden we erg leuk en we laten uiteraard snel weer van ons horen.

n

dikke kus,
Leonie en Edo-Jan

n