Donderdag 8 november

Namasté allemaal!
Vanmorgen ging de wekker dus weer lekker op tijd af. Onze kamer bevindt zich zo ongeveer boven het noodaggregaat, dus het was niet een erg rustig nachtje. Noodaggregaat? zullen jullie misschien denken. In Kathmandu, en eigenlijk op de meeste plaatsten in Nepal, is er een tekort aan electriciteit. Om de vraag een beetje aan te kunnen heeft elke wijk een beperkt aantal uren electriciteit per dag. Je kunt je voorstellen dat dit soms rare situatie’s oplevert wanneer je niet weet wanneer deze tijden zijn. Voor het gemak van de toeristen hebben veel hotels een noodaggregaat, zo ook de onze. Omdat deze vrij veel lawaai produceerde en we hier drie nachten zullen doorbrengen, hebben we om een andere kamer gevraagd. Deze was gisteren nog niet beschikbaar, maar vandaag zullen we verhuizen naar een stillere kamer.

Maar goed, even weer terug naar de wekker die rond vijf uur afging. We zitten aardig in het ritme van vroeg opstaan, dus we hadden er niet eens zoveel moeite mee om uit bed te komen. En we gingen iets bijzonders doen, waardoor het ook wat makkelijker wordt. Om half 6 stonden we beneden, waar onze (zeer lieve) chauffeur Dil al op ons stond te wachten. Onze gids (Santosh) kwam er ook net aan op z’n motor en nadat hij onze tickets bij de balie had opgehaald konden we richting de luchthaven gaan. Nu denk je, het is half 6, het zal wel rustig zijn. Nou, niet in Kathmandu en zeker niet in Thamel, het kloppende toeristencentrum van Kathmandu wat bestaat uit allemaal erg smalle weggetjes, waar je tegen verwachting in tweerichtingsverkeer hebt. Een bus blokkeerde een van deze weggetjes en na wat toeteren en knipperen met de lichten maakte deze ruimte en konden we verder. Binnen een half uur stonden we op de luchthaven van Kathmandu bij de binnenlandse vluchten. Het was hier al vrij druk. Nadat we de service kosten van de luchthaven hadden betaald hebben we ingecheckt. Daarna gingen we door een soort van controle en stonden we in de vertrekhal.

Het was een drukte van belang in de vertrekhal. Er stond een mannetje bij de gate die de vluchtnummers omriep en dan moest je goed opletten of het jouw vlucht was. Op een gegeven moment werd onze vlucht (vol toeristen natuurlijk) omgeroepen en bleek dat alle andere mensen al in de bus zaten om naar het vliegtuig te gaan. Hadden we onze oproep blijkbaar toch gemist en tegen onze verwachting in, hadden ze het aantal passagiers wel geteld en ontdekt dat we ontbraken. Het werd ons later wel duidelijk wat hiervan de reden was. De rest van de passagiers was 1 groep met Italianen. Deze spraken amper tot geen Engels, wat voor de stewardessen soms wel lastig was. Na een korte busrit kwamen we bij het vliegtuig aan. Deze was veel groter dan degene die ons van Pokhara naar Kathmandu had gebracht. Het was van hetzelfde type waarmee we in Maleisie ook gevlogen hadden. Twee stoelen links en rechts, 13 rijen in totaal. Omdat dit een speciale vlucht was om de Himalaya te zien, waren alleen de stoelen bij de raampjes bezet.

Na een kleine vertraging konden we opstijgen, op weg naar Mount Everest. Op de heenweg zat ik aan de linkerkant van het vliegtuig en had een fantastisch uitzicht over de bergen, te beginnen met Langtang, de plek waar onze fantastische reis is begonnen. We hadden een kaartje gekregen met alle pieken erop die we konden zien en de stewardessen hielpen ons om ze te vinden. Na nog geen half uur werden de bergen steeds ruiger en zag ik veel gletsjers. Het was zo enorm en intens dat ik gewoon niet wist waar ik moest kijken. Daarom heb ik m’n camera maar gewoon laten lopen en keek ik m’n ogen uit. Op dat moment mochten we allemaal een voor een naar voren komen om vanuit de cockpit op de bergen te kijken. Vanaf hier had je een fabelachtig mooi uitzicht. De bergen links en de vlakten rechts.

De co-piloot legde uit waar de Everest te zien was. Het was even zoeken tussen alle enorme pieken, maar eenmaal in het vizier was het overduidelijk. Bijna 9000 meter hoog, onvoorstelbaar.

Terug op m’n plek kon ik dit hoogste punt ter wereld ook goed zien. Nadat iedereen in de cockpit was geweest werd het tijd om terug te keren en deze keer had Edo, die rechts zat, een prachtig uitzicht op de bergen. Hij wist gewoon niet waar hij zijn camera op moest richten, zo indrukwekkend was het.

Na ongeveer een uur stonden we weer aan de grond in Kathmandu na een spectaculaire vlucht. Santosh stond ons alweer op te wachten en Dil ontving ons met een grote glimlach en ‘Namaste’ in zijn mooie bus. Ze hebben ons bij het hotel afgezet, waar we heerlijk hebben ontbeten terwijl we nog aan het nagenieten waren van de ervaring van deze morgen.

Na het ontbijt hebben we al onze spullen ingepakt. De mensen van het hotel zou onze spullen na een andere kamer brengen terwijl wij Kathmandu gingen verkennen. Om half 11 vertrokken we naar Swayambhunath, oftewel de apentempel.

Deze laatste naam is een soort bijnaam omdat er bij de tempel veel apen rondlopen. Er waren twee manieren om de tempel te bereiken.
Een via een enorme trap van 365 treden, en de andere via de ingang bovenaan te tempel met een paar treden. We hebben het laatste gedaan. Het was een mooie boeddhistische tempel met veel gebedsvlaggen. Je moest er kloksgewijs omheen lopen en onderweg kon je gebedswielen ronddraaien. De tempel was een soort witte halve bol, met daarbovenop een soort pyramide bestaande uit treden die de stappen naar Nirwana voorstelden. Vanaf de voorkant had je een mooi uitzicht over de vallei van Kathmandu. We zijn hier iets meer dan een half uur geweest, waarna we weer in de auto van Dil stapten.

Onze volgende stop was Durbar Square (paleis plein) in Kathmandu. Eenmaal op het plein was het heerlijk rustig, want je mag hier niet met motoren en auto’s komen. Op het plein waren heel veel tempels te zien, met allemaal verschillende betekenissen. Bijvoorbeeld wanneer je een bedrijf begint, kun je bij een van de tempels iets offeren voor geluk. We hebben hier wel even rondgelopen, gekeken en rustig gezeten. Sinds kort is een van de gebouwen toegankelijk voor toeristen. Dit was een mooie en heerlijk rustige plek. De kozijnen waren gemaakt van meesterlijk mooi houtsnijwerk. Van sommige delen mochten we geen foto’s maken, want dat waren heilige plekken.

Langzaamaan werd het weer tijd om terug te gaan naar de auto. Deze kon niet in de buurt parkeren, dus moesten we een stukje door Kathmandu lopen. Wat een verschrikking was dat. We werden omringd door een overdaad van lawaai van toeterende motoren en auto’s (en daar waren er een boel van op de weg). Op de smalle stoep was het vol met mensen die dicht langs elkaar heenliepen. Een complete chaos. Er zijn op zich wel regels, maar daar houdt eigenlijk niemand zich aan. We zagen ook veel bedelende mensen en kinderen. Dat doet altijd wel pijn om te zien. Na een kwartier lopen waren we bij de straat waar Dil ons zou oppikken. Ook op deze straat heerste complete chaos, maar hij wist ons te vinden en even later zaten we rustig in zijn bus op weg naar het hotel. Rond drie uur hebben we elkaar gedag gezegd en morgen zien we elkaar weer voor de laatste dag met excursies.

Ons hotel is in een zijstraatje en daar is het aardig rustig. Zoals beloofd stond onze bagage op een andere kamer. Deze is een stuk rustiger. We moesten nog even pinnen, dus we waagden ons op straat in Thamel op zoek naar een pinautomaat. We durfden niet te veel zijstraatjes te nemen, want alles lijkt hier zo op elkaar dat we bang waren om te verdwalen. Na een korte zoektocht hadden we er een gevonden. Op de straten was het erg druk en hier in de wijk Thamel zijn geen trottoirs en de straten zijn erg smal, wat de chaos helemaal compleet maakte. Daar komt dan nog bij dat er overal verkopers staan die je van alles en nog wat aan willen smeren. We waren dus blij toen we ons hotel weer hadden gevonden. Hier hebben we in de binnentuin lekker rustig wat gedronken, waarna we hier vanavond hebben gegeten. Het is hier in Kathmandu heel stoffig en we hebben het gevoel dat onze longen vol Nepali powder zitten. Je kunt het zo ongeveer proeven. Dat is niet zo prettig, maar hoort bij de ervaring zullen we maar zeggen. Voor de mensen die hier wonen lijkt het ons erg ongezond. Na een heerlijke maaltijd (Dal Bhat natuurlijk), zijn we weer op onze kamer. We gaan een beetje bijkomen van onze belevenissen van vandaag en ons opmaken voor onze laatste excursie dag in Kathmandu.

Liefs Edo-Jan en Leonie