18 juli

Na het ontbijt hebben we nog even lekker rustig aan gedaan. Langzaam de spulletjes ingepakt voor de dag en naar de auto. We wilden vandaag naar een nationaal park hier in de buurt. Het was ongeveer een drie kwartier rijden. De rit op zich was heel mooi. Na een tijd rijden kwamen we aan in het nationale park. We hadden al verschillende nationale parken gezien. In Nederland, Azië, Amerika, maar Portugal kent zijn eigen versie 😉 Er stond ineens een bordje aan de kant van de weg dat we er waren en aan het einde van die weg, bovenop een heuvel in dat nationale park stond een enorme fabriek! Raarrrrr… En dat was niet het enige. In het park stonden veel meer fabrieken, veel marmer groeves, dorpjes, olijfboomgaarden en noem maar op. We vroegen ons af wat er nou zo bijzonder was aan deze plek. Nou, daar kamen we heel toevallig achter. We reden over een van de kleine weggetjes, op zoek naar grotten. Die moesten daar ergens zijn, maar in plaats van die grotten zagen we een wegwijzerbordje met een dinosaurus er op. We zijn daar maar naar toe gereden. Het was echt heel slecht aangegeven maar uiteindelijk toch gevonden. Een plek waar ze de grond een paar meter hadden weg gekapt zodat ze allemaal sporen van dino’s bloot legden. Heel bijzonder. Je zag als het ware de dino’s rondrennen daar. We hebben daar een klein stukje gelopen. Het waaide hard en was 37 graden. Alsof een harde föhn in je gezicht blaast… Gelukkig hebben we wel tijd genomen om deze bijzondere plek op de foto te zetten.

Hierna zijn we met onze Ford verder het nationale park in gereden. En het bleek eigenlijk een heel bijzondere plek te zijn. Een stuk in het park heet ‘ketting van kasseien’ en dat klopte helemaal. De hele vallei was bezaaid met allemaal kleine muurtjes van ongeveer anderhalve meter hoog die als kettingen door de vallei heen lagen . Beetje moeilijk uit te leggen maar heb er natuurlijk foto’s van gemaakt. Ook hier hebben we even stil gestaan om het landschap goed te kunnen bekijken waarna we weer verder reden. Op de flanken van een van de heuvels zagen we in de verte een grote rookpluim. Een hele grote rookpluim. Ohoh dachten we, dat is niet best want het waaide hard, had in geen dagen/weken geregend en was bloedheet. Wat we vreesden bleek inderdaad de waarheid, er waren verschillende bosbranden uitgebroken. Op de weg terug naar Obidos zagen we veel brandweerwagens, ambulances en zelfs al een blushelicopter hard aan het werk. De rook werd groter en donkerder. We zijn maar snel terug gereden naar Obidos.
Dat was toch nog wel even een stukje rijden. Het laatste stuk zijn we over de snelweg gereden. Dat is heel erg rustig, de Portugezen mijden de snelweg en masse. De snelwegen zijn namelijk meestal tolwegen en daar willen de Portugezen zelf niet voor betalen. Dus die snelwegen liggen er nu eigenlijk alleen voor de toeristen :-S
In Obidos aangekomen hebben we de auto geparkeerd en zijn de vesting in gelopen. Binnen de muren van dit Middeleeuwse stadje hebben we een klein restaurantje gevonden waar we hebben gegeten. Na het eten was het alweer redelijk laat. Gelukkig ligt de B&B van Irma en Oskar op 5 minuten rijden dus we waren zo thuis. Aangekomen bij de B&B zagen we dat Irma en Oskar, samen met de broer van Oskar en zijn gezin, nog buiten zaten te genieten van de avond. We zijn er maar bij gaan zitten en hebben de dag doorgesproken, veel gelachen en veel verhalen verteld. Maar toen was het echt tijd om weer naar bed te gaan.

19 juli

We slapen elke nacht beter in de nieuwe bedden van de B&B. Vanmorgen werden we redelijk lekker uitgerust wakker. We hebben het maar weer rustig aan gedaan. De ochtend doen we eigenlijk niet heel veel behalve ons klaarmaken, ontbijten en een beetje bijpraten met Irma en/of Oskar. Zo’n morgen was het vandaag ook. We gingen als laatste gasten de hort op. Vandaag wilden we naar Sintra, een klein plaatsje tussen Obidos en Lissabon die beroemd is doordat verschillende kloosters daar op de werelderfgoed lijst staan. Dat wilden we wel eens gaan bekijken. De weg ernaar toe was mooi maar hoe dichter we in de buurt van Sintra kwamen hoe drukker het werd. Toen we uiteindelijk het plaatsje met zijn piepkleine straatjes inreden bleek dat het hele dorpje een groot toeristen oord was…. Eigenlijk niks voor ons dus… We waren op zoek naar een parkeerplaatsje, we waren wel nieuwsgierig, toen we ineens niet meer verder konden. We konden niet voor uit, we konden niet achteruit. We stonden helemaal vast. Het was warm, onbewolkt en windvrij. Op een gegeven moment kwam er een politie op scooter bij ons langs gescheurd. Bleek dat er ergens in dat stadje een ongeluk was gebeurd. En dan kan je dus echt nergens meer heen. We hebben er denk ik wel drie kwartier gestaan. Toen hadden we ook geen zin meer om daar ook nog es rond te gaan lopen dus we zijn snel verder gereden naar een ander plaatsje. Daar hebben we in de schaduw even wat gegeten en gedronken. En daarna weer verder gereden naar de zee. Naar het plaatsje ‘Almocageme’. Ook een piepklein dorpje met heel veel ienieminie kleine en smalle weggetjes waar we, zelfs in de kleine Ford Focus niet in een keer de bochten konden draaien. Daar moesten we dwars doorheen om uiteindelijk bij de oceaan uit te komen.
Daar hebben we de auto neergezet en hebben we een stuk gelopen. Eigenlijk wilden we naar de top van een heuvel om de oceaan van boven af te bekijken, maar dat pad konden we niet vinden. We hebben door de heuvels over mul zand gelopen. En daar waren we niet zo goed in 😉 De hele weg hebben we niet gelopen. Het was warm en stoffig en we waren al aan de late kant. Halverwege zijn we weer terug gelopen en zijn in de auto gestapt en reden vanaf daar, over kleine weggetjes naar ‘Cabo da Roca’ gereden. Dat is het meest westelijke puntje van het vasteland van Europa. En dat was ook een mooie plek om te zien. Je zag hele mooie rotsformaties in de branding voor de kust liggen. Enige nadeel: het waaide, en ook niet zo’n beetje, het stormde daar! Ik kon bij sommige windstoten nog net blijven staan. Foto’s maken ging best lastig want mn camera zwabberde alle kanten op, mijn hoofd werd gezandstraald en had tranen in mn ogen van de wind. Maar wel een leuke ervaring rijker 😉

En toen was het al laat en moesten we snel terug naar de B&B. We zouden met Irma, Oskar, zijn broer en gezin samen eten. Dus snel, via de snelwegen terug naar de B&B. Dat ging allemaal heel voorspoedig en toen we weer in Obidos aankwamen konden we eigenlijk meteen aan tafel.Oskar had rijst met kippenpoten gemaakt. Heerlijk, ook de wijn erbij is verrukelijk. Na het eten zijn we naar binnen gegaan en hebben nog lekker koffie en thee gedronken terwijl we filmpjes van Irma en Oskar bekeken. En toen was ook die dag alweer voorbij. De tijd vliegt, maar wat hebben we het naar onze zin. We vinden het onwijs bijzonder dat we op deze manier met Irma en Oskar, en alle nieuwe vrienden, onze korte vakantie mogen beleven.
Nu gaan we slapen, morgen is er weer een dag. Dan blijven we in de buurt en laten we de auto staan. Wordt nu al een bijzonder dag.

trusten allemaal!
liefs, Leonie en Edo-Jan