De overweldigende Annapurna
vrijdag 2 november
n
Goedemorgen allemaal!
n
Om 4:30 ging de wekker voor ons. Ik herhaal: om 4:30!
Vanmorgen stond de beklimming van Poon Hill op het programma. En ik moet jullie eerlijk bekennen; als ik ergens zenuwachtig over was deze reis, dan was het voor dit moment. Ik had absoluut geen idee of ik deze berg zou kunnen bedwingen. Gelukkig hadden we de avond ervoor al een beetje kunnen oefenen naar dat andere uitzichtpunt, maar deze was zeker wel twee keer zo hoog.
En, op de heenweg in het donker…. Maar we stonden present hoor. Om 5 uur stipt, samen met een boel andere mensen want iedereen die in dat dorpje overnacht, die gaat ook Poon Hill proberen te bedwingen. En zo liepen Bijaya, Rajendra, Leonie en ik in ganzenpas richting de voet van Poon Hill. Gelukkig was het niet stikdonker. De maan scheen en het was praktisch onbewolkt dus we konden wel wat zien. Eerst moesten we een vergunning kopen en toen kon het ‘feest’ beginnen. Bijaya bleef constant dicht bij mij lopen, Rajendra bleef bij Leonie. Zo konden Leonie en ik allebei ons eigen ritme lopen. Stap voor stap gingen we omhoog. Bergop loop ik meestal een stukje sneller dan Leonie dus als ik er even doorheen zat, dan ging ik aan de kant van de weg zitten en wachtten Bijaya en ik op Rajendra en Leonie. Even snel adem happen, wat drinken en een dextrose voor de energie en dan gingen we verder. Het pad bestond eerst uit grind en gravel, toen uit aarde en boomwortels om daarna over te gaan op een grote lange lange trap van rotsen met ongelijke treden. Op de heenweg ben ik twee keer gevallen. Een keer struikelde ik over een stuk rots en een keer viel ik in de stekelbosjes. Splinters en blauwe beurse plekken tot gevolg. Maar uiteindelijk, na ruim een uur, kwamen we dan toch boven. Nog ruim voor zonsopkomst dus: missie geslaagd!!
n
Het was best druk op de top. Zoals ik al zei: alle hotels waren leeg gelopen. Maar er was voor iedereen meer dan genoeg ruimte hoor. We hebben snel een plekje gezocht op wat stenen om te wachten op de zonsopkomst. Het was nu al licht en we konden nu dit adembenemende uitzicht heel goed bewonderen. We keken over de hele Annapurna Range en een deel van de Dhaulagiri range! Waar je ook keek, de ene waanzinnige besneeuwde bergtop na de andere. Zoiets prachtigs… Het was een beetje bewolkt geworden dus de echte felrode kleur op de bergen hebben we niet gezien maar juist door die bewolking zagen we prachtige kleuren op de bergen, enorme coulissen alsof we naar een groots theaterstuk aan het kijken waren.
Veel mensen gingen na de zonsopkomst direct weer terug, wij bleven nog even lekker genieten en foto’s maken. Eigenlijk wilden we daar de hele dag wel blijven zo mooi vonden we het daar maar we moesten toch echt weer verder.
Weer terug naar het dorpje Ghorepani. Weer over de trappen maar dan naar beneden. En dat vind ik en stuk minder leuk dan omhoog. Elke tree is weer een klap op de benen. Op de terugweg zijn we wel met ons vieren bij elkaar gebelven. Stapje voor stapje daalden we richting ons hotel. Natuurlijk gleed ik weer een keer uit over een nat stuk waardoor ik met mn kont in de modder lag maar meer schade dan een vieze broek was er niet. Rond half negen waren we weer terug bij het hotel. We hebben er ook een dik uur over gedaan om weer terug te komen. We ploften neer op een stoel vlakbij onze blokhut. Goeiegenade, wat was dat een mooie opsteker. Overwinning zelfs. En wat hadden we genoten. Bijaya heeft, zo lief als hij is, voor ons het ontbijt van het restaurant naar buiten gebracht zodat wij konden blijven zitten. We hebben daar heerlijk ontbeten. Het ontbijt, de ervaring en het uitzicht… Gewoon even stil van. En Bijaya en Rajendra waren daar dan weer van aan het genieten.
n
Toen het ontbijt op was en de meeste toeristen Ghorepani hadden verlaten hebben ook wij onze spullen ingepakt. Helaas was Dummer (de horse man) ziek geworden zodat vanaf nu een andere jongen met ons mee ging. Hij had voor ons de paarden al opgetuigd. Alleen hadden we een ander paard. Leonie moest op mijn paard rijden, ikzelf had een groter en sterker paard gekregen want zoals ik al zei: ik ben iets zwaarder dan de gemiddelde Nepalees. En daar gingen we weer. Het eerste stuk ging over dezelfde weg als de avond ervoor toen we een stuk hadden gelopen. Te paard konden we alleen veel meer zien. Bovenaan de heuvel moest iedereen even uithijgen (behalve Leonie en ik, steil omhoog op de rug van een paard hebben we erg goed onder de knie gekregen) en toen weer verder over de kam van een berg. Voordat we de bossen in zouden lopen hebben we eerst nog een onwijs leuke fotoshoot gehouden met ons vijven.
Heel hard gelachen natuurlijk. Zij wilden foto’s van hun met de paarden voor op Facebook, wij om het jullie straks te laten zien. Hierna liepen we de bossen in. En dat was een prachtige rit. Het bos bestond uit het grootste deel uit rhododenderon bomen. En die zijn heel erg groot hier. En onwijs mooi. Het was lekker stil in het bos en we konden er maximaal van genieten. Het was wel voor een groot deel dalen en al waren we inmiddels ervaren ruiters geworden in het stijgen en dalen, sommige plekken waren gewoon te steil om met paard te doen. Dus dat betekende af en toe van het paard af en stap voor stap naar beneden lopen.
n
Mijn paard bleek heel erg sterk te zijn. Naar boven kon hij het allemaal makkelijk aan maar naar beneden was een ander verhaal. Het bleek dat het paard vooral sterk was en niet zo slim. Hij daalde ‘vierkant en hoekig’ en dat was voor mij bijzonder lastig. Daar kwam nog bij dat het zadel ook niet 100% goed op het paard paste. Erg lekker ging het voor mij dus ook niet. Op een gegeven moment maakte het paard tijdens het afdalen een rare beweging, ik corrigeerde mezelf de verkeerde kant op en hopla, daar schoof ik met zadel en al zo van het paard af. Gelukkig trok ik direct aan de teugels zodat het paard bleef staan. Even flink schrikken maar de jongens hebben me direct goed geholpen, het zadel weer goed gelegd en flink aangetrokken en we konden weer verder. Dit gebeurde vlak voor het dorpje Banthanti, waar we stopten om te eten en even bij te komen. Iets verderop waren een aantal paarden op de terugweg naar Ghorepani waardoor ik meteen een ander paard kon krijgen. Dit keer weer een donkere, iets kleiner maar net zo sterk en deze kon wel goed dalen. Zo liepen we naar onze eindbestemming van vandaag: Tadapani. Dat moest een mooi bergdorpje zijn om te overnachten.
n
We liepen nog steed door de bossen en opeens was daar dan Tadapani. Het bleek geen mooi bergdorpje te zijn, het is een ongelofelijk onvoorstelbaar ontzettend mooi bergdorpje!! Met het mooiste uitzicht wat je je kan wensen. Uitzicht over de twee mooiste bergen van de Annapurna, De Annapurna South en de Machhapuchhare (oftewel de Fish Tail). We stapten van ons paard af en konden de eerste minuten alleen maar met open mond op een stoeltje naar dit adembenemde uitzicht kijken. Toen we een beetje waren bijgekomen hebben we onze spullen gepakt en zijn naar onze hotelkamer gelopen. Vanaf daar hadden we datzelfde prachtige uitzicht. Toen we onze spullen in de kamer hadden gegooid zijn we snel weer naar beneden gelopen, terug naar dat mooie plekje met dat fantastische uitzicht. Langzaam maar zeker zakte de zon naar de horizon en langzaam maar zeker veranderde het landschap en de bergen van blauw-wit-groen naar rood-oranje-geel. De Fish Tail, het icoon van de Annapurna Range kleurde felrood. Alsof de Himalaya in de brand stond. En het hele landschap kleurde mee. Wat we deze morgen niet zagen bovenop Poon Hill, werd hier meer dan goed gemaakt.
n
Toen de zon onder was gegaan en het flink begon af te koelen werden we geroepen voor het eten. Natuurlijk weer Dal Bhat, het eten wat alle lokale mensen hier ook twee keer op een dag eten. Dat bestaat trouwens uit een grote metalen schaal waar een berg witte rijst, gele curry met aardappel en bloemkool, ietwat gezouten spinazie, wat onvoorstelbaar pittige atjar, een stuk papadum en een kom met gebonden linzensoep. Dat roer je een beetje door elkaar heen en eet je op met een lepel of met je handen. Zelf eet ik het het liefste ook twee keer op een dag hier. Voedzaam, warm, gezond en een heerlijke smaak. We aten ons eten in een eetzaaltje van de lodge samen met alle andere gasten. Tijdens het eten hadden we een erg leuk gesprek met een Amerikaan (hij reisde alleen) en een koppel wat we deze morgen ook hadden gesproken op Poon Hill (de man uit de UK en de vrouw uit Zweden).
We hebben verhalen uitgewisseld en veel gelachen.
n
Op een gegeven moment werd het iets te benauwd voor mij binnen en ik besloot even een kijkje buiten te nemen. Het was al stikdonker geworden. Extra donker nog omdat er geen elektriciteit was in het dorp. Alle lampen waren uit, we konden niets opladen, we hadden geen bereik oftewel van de buitenwereld afgesloten. Maar doordat iedereen zich met wat zaklampjes moest behelpen was er geen lichtvervuiling. Hierdoor zagen we een hele mooie sterrenhemel. Waar je keek, overal sterren. Het was zo helder en donker dat we zelfs de melkweg goed konden onderscheiden. Ik heb snel mijn camera en statief gepakt en heb wat geëxperimenteerd met lange sluitertertijden. Niet teveel want al mijn accu’s waren al leeg. Ik had er nog eentje die nog wat over had. Uitendelijk heb ik een goede foto met een sluitertijd van 30 seconden en een van 180 seconden. Best goed gelukt 😀 Rajendra kwam me ook nog even gezelschap houden.
n
Toen werd het tijd om naar bed te gaan. Het was een intense lange dag vandaag. Ik wilde net m’n tanden gaan poetsen toen Leonie me riep. Wat bleek: Er was een maansopgang te zien. En ook dit was weer heel bijzonder. Op de flanken van de Fish Tail zagen we ineens de maan verschijnen aan de horizon. Zo bijzonder! Dit ws het zoveelste toetje van deze dag. We hebben nog een flinke tijd staan kijken vanaf onze veranda en ik heb ook hier nog foto’s van kunnen maken. De maan was zo verlicht dat het de zon wel leek. Onvoorstelbaar gaaf.
Maar nu was het toch echt tijd om te gaan slapen. Kapot waren we van de ervaringen van deze dag. Een hele lange dag maar eentje om nooit meer te vergeten. Morgen zonsopkomst. We zijn benieuwd!
n
Liefs Leonie en Edo-Jan
nn
zaterdag 3 november 2012
n
Hallo allemaal!
n
Vannacht hebben we prima geslapen en om 6 uur ging de wekker weer. We hebben ons snel aangekleed en zijn naar het terras gelopen. Vanaf hier hadden we een prachtig uitzicht op de bergen, net als gisteravond, maar nu met zonsopkomst. Onder het genot van een kopje thee zagen we de zon langzaamaan de Annapurna South, Hiunchuli en de Machhapuchhere verlichten. Het was weer een bijzonder schouwspel. Het was minder bewolkt dan Poon Hill, waardoor we de zon echt op konden zien komen als een grote rode bal. We waren volop aan het genieten, dat zag Bijaya en hij vroeg of we ons ontbijt buiten wilden eten. Dat vonden we een prima idee en even later zaten we als enige toeristen buiten met een heerlijk ontbijtje en een prachtig uitzicht. Wat een bijzondere manier om de dag te beginnen!
n
Doordat we zo aan het genieten waren, zijn we vandaag wat later weg gegaan dan normaal. Ons originele plan was om te overnachten in Ghandruk, een vrij grote plaats. Bijaya stelde voor om iets verder door te gaan vandaag naar Syauli Bazaar, wat een rustige plek aan de rivier is. Dit vonden we een prima idee. Maar goed, eerst moesten we daar nog komen en dat bleek wel een uitdaging te zijn. We zouden vandaag van 2710 naar 1140 meter gaan, een flinke afdaling. En op pony’s valt dat nog niet mee. Het eerste deel van het pad was niet geschikt om te rijden, daarom hebben we een alternatieve route genomen. We gingen dwars door het rhododendronbos over ezelpaadjes naar beneden. Rajendra ging vooruit om de weg te verkennen. De pony’s deden het supergoed. Af en toe moesten we even bukken voor overhangende takken en struiken. Een paar keer moesten we een stukje lopen. Dan was het toch echt te steil om per pony te doen. We hadden tussen de bomen door mooi uitzicht op de bergen. Uiteindelijk kwamen we op het wandelpad naar Kumrong terecht en niet veel later kwamen we daar aan. Dit plaatsje (2 huizen) ligt precies op een richel tussen twee heuvels. We hebben hier een korte theepauze gehad. Vanaf hier kon je de weg naar het Annapurna Base Camp goed zien liggen.
n
Na deze korte pauze zijn we doorgereden naar Ghandruk. Dit was inderdaad een grote plaats. Het was even zoeken naar een geschikte weg door het dorpje, zodat we op de pony’s konden blijven zitten. Dit lukte goed en even later stonden we bij een restaurantje waar we met uitzicht op de Annapurna een hapje hebben gegeten. Op deze plek hebben we ook de nodige accu’s opgeladen en wat langer dan normaal over de lunch gedaan. Nadat de accu’s en wij weer opgeladen waren, werd het tijd om door te gaan naar de eindbestemming van vandaag. Het eerste deel was vrij pittig met steile trappen naar beneden. Het meeste konden we per pony doen. Dit kostte ons wel aardig wat energie en het was ook een aanslag op de knieen. Op een gegeven moment kon ik me niet zo goed meer concentreren en ben ik verder naar beneden gelopen, wat prima te doen was. Edo bleef lekker op de pony zitten en ging langzaamaan naar beneden. Hier kwamen we bij een onverharde weg aan. Dit zou het makkelijke deel van de toch worden. Het zou nog een uurtje rijden zijn over deze weg en het laatste stukje moesten we lopen.
n
Op zich was dit een vrij saai stuk, omdat we nu uit de bergen en de bossen waren. Er was op zich nog wel het een en ander te zien. Op een gegeven moment hoorde ik wat tumult achter me en zag ik dat Edo naast z’n pony hing. Achter hem was een motorrijder. Die had blijkbaar ineens gas gegeven waardoor de pony van Edo (Kali) erg was geschrokken en het op het hollen had gezet. Gelukkig had Bijaya de pony ook vast aan een lijn en kon hem snel tot stoppen brengen. Edo was op dat moment foto’s aan het maken en was ook geschrokken van dit onverwachtte geluid. We hadden al dagen geen motors meer gehoord. Bijaya en de horse man hebben Edo van het paard geholpen. Hij was even in de berm gaan zitten om bij te komen van de schrik toen er een meisje op hem af kwam en vroeg of hij een foto van haar wilde maken. Dat was natuurlijk geen probleem. Ze wilde de foto ook wel even zien, waarna ze direct om een chocolaatje vroeg! Die hadden we niet en Edo ging weer snel op het paard, maar het meisje bleef ons een tijdje achtervolgen totdat ze bij een akker met een paar vrouwen kwam waar ze naar toe ging. Na ongeveer een uur over de weg te hebben gereden, waar we veel stof (Nepali powder) hebben gehapt, kwamen we aan bij de afslag Syauli Bazaar. Het laatste stuk was over stenen trappen naar beneden. De paarden waren al aardig moe, dus we hebben de laatste 20 minuten zelf gelopen. Omdat onze knieen een beetje gaar waren van het afdalen, liepen we allebei een beetje als pinokkio’s. Gelukkig was het maar een klein stukje en met schemer kwamen we aan.
n
Voor onze kamer stond een tafel met stoelen waar we zijn neergeploft. Bij het water was een terras waar twee mensen naar ons aan het zwaaien waren. Wij maar terugzwaaien, maar we hadden geen idee wie het waren. Later kwamen we erachter dat het een Australisch stel was dat we in Ghorepani hebben ontmoet. De dame was toen al een paar dagen erg ziek en we hebben haar wat Norrit gegeven in de hoop dat ze wat zou herstellen. Ze waren heel blij om ons te zien, zodat ze ons hiervoor konden bedanken. Vrij snel na het nemen van de Norrit had ze zich een stuk beter gevoeld en ze hadden een supermooie dag gehad.
n
Nadat we ons een beetje hadden opgefrist hebben we lekker gegeten bij het water, waarna we nog een tijd met het Australische stel (Leah en Alex) hebben gepraat. Vanaf de rivierbedding konden we superveel sterren en de melkweg zien, wat weer een prachtig gezicht was. Om half 10 waren we allemaal wel een beetje gaar en zijn we op bed gegaan. Morgen wacht ons nog een kort stukje naar ons beginpunt, Naya Pul.
n
Liefs Edo-Jan en Leonie
n
