Zondag 19 julinnOok vandaag voor ons doen uitgeslapen. Voor het ontbijt zijn Gerdien en ik naar de receptie gelopen. Daar stond de vriendelijke Knut, een wat oudere man, ons met een glimlach op te wachten. We gingen vragen of we vanavond een elandensafari konden maken met z’n allen. Eerst zei hij dat er op zondagen geen elandsafari’s waren, maar op het schema hadden we gezien dat het vanavond wel zou zijn. Knut keek nog eens goed en toen zei hij dat hij de gids ging bellen om te kijken of het kon. Zodra hij iets wist, zou hij me bellen. Vanuit mijn ooghoeken zag ik ‘horse riding from Gålå’ op een papier staan. Gålå is het dorp waar we verblijven. We dachten dat de enige mogelijkheid was om vanaf een plaats op 45 minuten rijden kon worden paardgereden. Het bleek dat voor een groep van 7-11 personen ze de paarden naar Gålå konden brengen en vanaf daar rijden. Wanneer iedereen mee zou gaan, zou dat kunnen. De weersvoorspelling voor morgen zag er goed uit en als we zouden willen, kunnen we morgen om 11 uur gaan paardrijden. De voorwaarde was dat wel iedereen mee zou gaan. We zijn snel teruggelopen naar het huisje en hebben iedereen gevraagd of ze mee zouden willen. Dat was wel een spannend idee, om te gaan paardrijden in Noorwegen, maar iedereen wilde mee. Na een kort telefoontje was de paardrijdtocht bevestigd. Inmiddels was iedereen in de kleren en gewassen en zijn we gaan ontbijten. Tijdens het eten werd ik gebeld door Knut met het bericht dat de elandsafari van vanavond door kon gaan! Toen iedereen z’n eten op had, konden we vertellen dat we vanavond op elandsafari zouden gaan met z’n allen. Dat klonk ook erg spannend. Ook omdat de safari vanavond om 8 uur zou beginnen en tot ongeveer half 11 zou duren. We hebben gezegd dat wie wilde vanmiddag wel wat kon gaan slapen. nNadat we de vaat weer in de vaatwasser hadden gezet, hebben we eerst rustig gezeten. Daarna wilden we wel wat van de omgeving zien en naar de uitzichttoren die vlak bij ons huisje leek te zijn. Thirza wilde niet mee, ze was moe en ging lekker op bed liggen slapen. Ook Edo heeft de binnenkant van z’n ogen bekeken. Bertram, Gerdien, Sanne, Myrthe en ik gingen samem naar de uitzichttoren lopen. Bertram was er al geweest en ging voorop. We liepen eerst over de weg en vervolgens over de ski- en langlaufpistes. Het was vrij nat en overal groeiden bloemetjes waaronder veenpluis. Myrthe en Sanne vonden vooral de stroompjes erg interessant en binnen no time hadden ze natte schoenen. En we waren net onderweg ;-). Op een gegeven moment zagen we een klein steil paadje aan de rechterkant. Hier zijn we ingegaan en na een redelijke klim kwamen we bij de uitkijktoren aan. Vanaf boven hadden we een prachtig uitzicht over Rondane en Jotunheimen nationale parken. Deze staan bekend om hun enorm hoge en ruige bergtoppen. De hoogste top is rond de 2500 meter. Het was gelukkig vrij helder weer, zodat we de bergen goed konden zien. Je kon de regenbuien die af en toe in de verte hingen goed zien. Nadat we even van het uitzicht hebben genoten, zijn we weer teruggelopen naar het huisje. We besloten om een andere route te nemen dan op de heenweg, wat resulteerde in een kleine speurtocht naar ons huisje. Het paadje wat we namen veranderde ineens in een kleine rivier. Over de rotsen klauterend kwamen we beneden aan. Daarna hebben we een oaadje gevonden door het hoge gras, waarna ons huisje weer in zicht kwam. Thirza en Edo waren inmiddels weer wakker en het bleek dat we ongeveer anderhalf uur over onze wandeling hebben gedaan. nLangzaamaan werd het tijd voor het avondeten. Dit wilden we een beetje op tijd doen, omdat de elandsafari om acht uur zou beginnen. Met onze buikjes vol zijn we richting de receptie gereden. Hier stond het busje voor de excursie al klaar. De gids was nog even bezig om wat spulletjes in de auto te leggen. Toen hij klaar was gingen we allemaal naar binnen, waar hij zich voorstelde als Cuba (van Jacub) uit Polen. Hij vertelde ons het een en ander over elanden. Hoe ze eruit zien, hoe ze zich gedragen en hoe we ons moesten gedragen wanneer we een eland zouden zien. Het belangrijkste was dat we stil moesten zijn. Heel erg stil. Na de uitleg mochten we het busje in en konden we vertrekken. Iedereen zat vol spanning en hoge verwachtingen in het busje. Cuba vertelde het een en ander over de omgeving en over hemzelf. Het bleek dat hij ook een tijdje in Nederland heeft gewoond en gewerkt. We reden eerst naar het dal waar we stopten bij een prachtige kloof. Vervolgens gingen we aan de andere kant via allemaal haarspeldbochten weer de berg op. Toen we boven waren zei Cuba ineens: daar! Ik zie al een eland! En ja hoor, midden op een weiland, een stuk bij ons vandaan zagen we een ela d staan. Cuba gaf wat extra gas en sloeg linksaf een onverharde weg op. Helaas ging er vlak voor ons ook een auto in. Cuba probeerde voorzichtig te rijden en daar zag Gerdien drie elanden aan de kant van de weg. Door de auto voor ons waren ze wat geschrokken en renden ze weg, de bosjes in. Zelf heb ik alleen een paar benen tussen de bomen zien verdwijnen. De auto voor ons was inmiddels doorgereden en uit het zicht verdwenen. Gelukkig maar. We reden verder de weg op en ineens zagen we twee elanden tussen het struikgewas aan de rechterkant. Ook deze verdwenen vrij snel tussen de bomen, maar deze keer had iedereen ze gezien. Iets later sloegen we rechtsaf en daar stond een mannetjes eland op een open stuk. Wat een prachtig dier was dit, met een groot gewei. We konden even van hem genieten voordat ook hij tussen de bomen vedween. Wat een geluk hadden we! We waren nog maar net op weg en we hadden al meerdere elanden gezien. Vol goede moed reden we verder, in de hoop nog een eland te zien en misschien op de foto te zetten. We hoefden hier niet lang op te wachten, want niet veel later stond er een eland in een weiland aan de kant van de weg. Ook deze was prachtig en bleef integenstelling tot de anderen rustig staan. Hoe mooi was dat! Cuba lette op haar gedrag. Ze had duidelijk door dat we er waren. We bleven erg rustig en Cuba deed de motor van de auto uit. We moesten superstil zijn van Cuba. De boodschap was duidelijk en we hielden allemaal netjes onze mond. Toen ging eerst Cuba de auto uit, waarna hij onze deuren ook opendeed. Dit most natuurlijk ook hartstikke stil gebeuren. En het lukte, daar stonden we met z’n allen naast de bus te kijken naar een eland. De meiden probeerden ook fotom’s te maken met hun fototoestellen, maar daarvoor was de eland net te ver weg. We hebben een tijdje naast het busje gestaan en naar de eland gekeken. Op een gegeven moment vond ze het genoeg geweest en rende ze weg over de heuvel en verdween uit het zicht. We gingen allemaal weer het busje in en even later stopten we om te picknicken. Het werd een picknick vanuit de achterkant van de auto en het bestond uit elandworst, flatbread met creme fraiche en Noorse kaas (Gudbrandsdalost). Omdat ik van een Finse collega in Oslo had gehoord dat de combi van de Noorse kaas en cracker goed te doen is, besloot ik een stukje te nemen. De kaas alleen hadden we in het hotel in Sørmaka geprobeerd, maar vonden we helemaal niet lekker. Het bestaat uit wei en een combinatie van koeienmelk en geitenmelk wat gecarameliseerd is. Je begrijpt al, een spannende combinatie. Wonderbaarlijk genoeg was de combinatie met de creme fraiche en het flat read wel lekker. Alhoewel de meningen daar wel wat over verdeeld waren. nNa deze korte onderbreking stapten we allemaal weer in de auto op zoek naar meer elanden. Deze keer namen we een ander weggetje. En ja hoor, in de verte zagen we weer eentje staan. We konden haar goed zien en omdat we wat verder weg waren, trok ze weinig van ons aan. Door de verrekijker kon ik haar goed zien. Na een rijdje verdween ze tussen de bosjes en reden wij weer verder. Langs de onverharde weg zagen we verder geen elanden meer. Het werd al laat (maar niet echt donker), dus we besloten om terug te gaan naar het huisje. We waren net weer op de verharde weg toen Cuba nog een eland op een weiland zag, heel erg in de verte. We konden deze alleen met de verrekijker zien. Dat was nog even nagenieten en vervolgens zijn we terug geteden naar Gålå. De meiden vielen allemaal in slaap in de auto. Tegen twaalven kwamen we weer terug bij de receptie waar omze auto stond. Veel later dan aangegeven, maar Cuba was te enthousiast om eerder op te geven. De meiden werden even wakker zodat ze in onze auto konden stappen. Wij namen afscheid van Chba en bedankten hem hartelijk. De meiden lagen tegen half een in bed en wij volgend niet veel later. Morgen gaan we paardrijden, dus we wilden wel een beetje slapen. nLiefs Edo-Jan en Leonie

n