28 juni 2010

n

Nadat we gisteren uitgecheckt waren in het hotel in Anchorage, zijn we op zoek gegaan naar een supermarkt voor wat kleine boodschappen. We hoefden niet lang te zoeken, want voordat we het wisten stonden we oog in oog met een groen gebouw waar market op stond. Dus, wij direct de auto daar geparkeerd en naar binnen gegaan. Gelukkig zijn de parkeerplaatsen hier helemaal aangepast aan de grootte van de auto, dus dat parkeren lukte makkelijk. Binnenin de winkel stuitten we tot onze grote verbazing op allemaal supergezonde dingen. Eigenlijk leek het meer een Nederlands supermarkt dan een Amerikaanse. Veel fruit, groente, bruine broodjes (van Europe bakery) en verder veel ecologisch verantwoorde etenswaren in normale porties. Wat niet echt Nederlands was, was dat er achter in de winkel een enorm basin stond met allemaal krabben erin. Jullie kennen ze misschien wel van ‘the deadliest catch’. Ze hadden ook veel Europese merken te koop, waaronder Hero jam en stroopwafels met echte boter. Van die laatste hebben we thuis nog een paar pakjes staan, dus dat hebben we maar niet genomen. In de auto hebben we direct een broodje gegeten, want de klomp suiker van eerder die morgen was alweer verteerd.

n

De volgende stop die we maakten was bij het Alaska Native Heritage Center. Dit was een stuk buiten Anchorage gelegen en het werd ons ook wel duidelijk waarom. In de stad voelen ze zich niet verbonden met hun wortels en hier op een heuvel in de bossen duidelijk wel. We hebben eerst een dansvoorstelling gezien van de Natives die helemaal in het noorden van Alaska wonen. Op het einde mochten ook mensen uit het publiek meedoen om de dans ‘een iglo bouwen’ op te voeren.

n

n

— Iglo Dance —

n

Daarna nam een van de dames het woord en vertelde over haar bestaan als Native. Dat was wel erg indrukwekkend om naar te luisteren en we hebben er weer veel van geleerd. Hierna zijn we door het centrum gelopen waar allemaal prachtige dingen te zien waren van de 5 verschillende groepen die in Alaska wonen. Buiten hadden ze de woningen nagebouwd van de verschillende groepen. En in elke woning stond iemand van die groep om wat te vertellen over de woning en hoe ze leefden. Zo weten we nu ook waar de naam berenklauw vandaan komt. Bij de Yup’ik en Cup’ik gebruiken ze de wortels van de berenklauw (Devils’root) als een geneesmiddel. Dat dit mogelijk was hebben ze ontdekt door naar de dieren te kijken. Een jager van de groep had een keer een beer geschoten in de achterpoot. Het dier leefde nog, maar was wel gewond. Vervolgens zag deze jager dat de beer op de wortels van de berenklauw ging knagen en even later liep deze beer weer vrolijk rond! Op het einde van onze wandeling buiten kwamen we bij een tent aan waar ze bezig waren om een totempaal uit vier delen te maken. Elk deel had als thema respect en er waren drie kunstenaars mee bezig. Ze waren ‘nog maar’ drie weken bezig, maar het zag er al prachtig uit. De houtgeur sloeg gewoon op je longen. Als afsluiting hebben we ter plekke nog iets gegeten voordat we weer verder gingen.

n

n

— totem pole carving —

n

Eenmaal weer op de weg bleek al snel dat in de achtertuin van Anchorage de wildernis al begint. Voordat we het wisten reden we tussen bergen welke begroeid waren met veel bomen. Heel veel bomen. Het was nog wel een beetje bewolkt, dus we konden de bergen niet in hun volle glorie aanschouwen. Onderweg hebben we op veel plaatsen even stil te staan om te genieten van het uitzicht. Op een gegeven moment werd de bewolking een stuk minder en kwam er zelfs blauwe lucht te voorschijn. En niet alleen blauwe lucht, maar ook de bergen! En wat voor bergen! Enorme ruige pieken, nog halfverborgen tussen wat wolken, een prachtig gezicht! De zon kreeg steeds meer ruimte en zo kregen wij steeds meer bergen te zien. Het was wel een beetje raar dat om 6 uur ’s avonds de zon nog bovenaan de hemel stond. De snelweg veranderde langzaam van een rechte weg in een smallere weg met veel bochten. Edo was dus al snel weer helemaal in zijn element. Na de nodige bochten en op en neer gaan van de weg kwam daar de Matanuska gletsjer in zicht. Een enorm ijsveld, maar het was ook duidelijk te zien dat deze gletsjer aan het terugtrekken is. Aan de voorkant zijkanten van de gletsjer lag allemaal puin en iets verder van de gletsjer begon er alweer gras op te groeien en nog iets verder stonden al de eerste bomen. Het was inmiddels 8 uur geworden en ondanks dat het nog volop licht was, zijn we maar doorgereden naar onze slaapplaats voor die avond, the Tundra Rose guest cottages. We moesten inchecken bij het restaurantje wat iets verderop lag. Hier hebben we direct een hapje gegeten. Vandaag hebben we ook een toetje genomen en de mountain high brownie, bleek inderdaad zo hoog als een berg te zijn.

n

n

— Matanuska Glacier —

n

Met een lekkere maaltijd achter de kiezen zijn we op zoek gegaan naar onze cottage. Naast de parkeerplaats ging een trappetje naar beneden en aan het einde daarvan stond ons huisje. Vanuit ons bed hebben we uitzicht op de Matanuska gletsjer. Verder staat ons huisje midden tussen de struiken en boompjes, een plek waar elanden ook graag komen. We hebben er nog geen gezien, maar wat niet is kan nog komen. Ondanks dat het om 11 uur nog steeds erg licht is, voelden we aan ons lichaam wel dat het bedtijd was geworden.

n

n

— uitzicht vanuit ons bed —

n

Na een goede nacht werden we vanmorgen wakker met het geluid van regen op ons dak. Dat moet voor jullie wel aangenaam klinken, want ik zie dat het in Nederland erg warm is. We zitten nu weer in het restaurantje waar we gisteren ook hebben gegeten en tot onze verbazing is hier dus gewoon internet. Inmiddels hebben we een lekker ontbijt achter de kiezen en zijn we klaar om de omgeving eens wat verder te gaan verkennen.

n

Tot de volgende keer!

n

Groetjes Edo-Jan en Leonie

n