De Annapurna in
dinsdag 30 oktober
Hallo allemaal!
Vandaag was het alweer tijd om afscheid te nemen van Chitwan. Voordat we konden vertrekken, hebben natuurlijk eerst een ontbijtje gegeten. Hierna hebben we onze spullen verder ingepakt en hebben het personeel van het hotel gedag gezegd. Bijna iedereen stond bij de uitgang om ons uit te zwaaien. Dat was wel erg leuk. De chauffeur die ons van Kathmandu naar Chitwan had gebracht, zou ons vandaag naar Pokhara brengen. Deze plaats ligt ten noordwesten van Chitwan, aan de voet van de Annapurna range. Dit gebied is erg toeristisch, veel meer dan het Langtang gebergte.
Het werd een mooie rit. Vanaf de laaglanden van Chitwan konden we het Annapurna gebergte al zien liggen, en dat zag er veelbelovend uit. Op een gegeven moment gingen we de heuvels in en was het zicht verdwenen. Toen we meer in de buurt van Pokhara kwamen, doken de bergen ineens weer op en onze chauffeur stopte af en toe, zodat we een foto konden maken. Hij sprak niet veel Engels maar de basisbegrippen als photo, toilet, tea/coffee had hij goed onder de knie. Vlakbij Pokhara zijn we ook even gestopt om foto’s te maken.
Hier stonden meer mensen foto’s te maken. Toen we achterom keken, zagen we een groot logo van WWF op hun auto staan. Edo is er even naartoe gelopen en het bleek dat het (deels) mensen van WWF Amerika waren die de projecten in Nepal aan het bekijken waren. Ze kwamen net als ons ook uit Chitwan gekomen. Een van de mannen was de CFO (Chief Finance Officer) in Amerika en een ander was Director Operations van WWF Nepal. Edo heeft hun kaartjes gekregen en kan nu dus z’n netwerk verder uitbreiden.
Na deze interessante stop duurde het niet lang voordat we Pokhara binnen reden. Dit dorp/stad met zo’n 200.000 inwoners, ligt op een soort hoogvlakte (iets meer dan 800 meter). In het begin was daar de inmiddels erg bekende Nepales chaos die in elke stad en elk dorp lijkt te heersen. Veel getoeter, motors die kriskras over de straat gaan en auto’s die elkaar op onmogelijke manieren inhalen. Wonder boven wonder gaat dit altijd wel goed. Het verschil met Kathmandu is dat deze plaats veel ruimer is opgezet. Voordat we het wisten reden we langs het vliegveld de toeristische wijk binnen. Het was er direct een stuk schoner en je zag allemaal Westerse mensen. Eenmaal bij het hotel aangekomen heeft onze chauffeur geholpen met uitladen, hebben we afscheid van hem genomen. Hij ging direct terug naar Kathmandu, nog een rit van 6-7 uur en het was al 1 uur geweest.
Onze gids voor de komende dagen zou om half drie in het hotel zijn, dit gaf ons wat tijd om een beetje bij te komen van de rit en een hapje te eten. Toen we bijna klaar waren met eten, stond de gids ineens naast ons. Zijn naam is Bijaya. Hij is 25 jaar en woont in Pokhara met z’n vrouw. Het leek ons een hele aardige jongen en we hebben direct ook al wat met hem gelachen. Hij heeft ons een beetje uitgelegd hoe de rondtocht zal gaan en zo te horen kunnen we veel meer paardrijden dan in Langtang. Dat stelde ons wel wat gerust. We hebben afgesproken om elkaar de volgende dag om 8 uur te treffen in de lobby van het hotel.
Het hotel waar we nu zitten, zit vol met (rijke) Indiase mensen die wel een beetje verwend zijn. Heel toepasselijk heeft het hotel een Tandoori kleur. Alle kamers zijn rond een binnenplaats gelegen. We hebben de middag heel rustig doorgebracht in onze kamer met het klaarmaken voor morgen en gewoon even lekker niets. Op de binnenplaats is een klein tempeltje waar ineens iemand aan het zingen (bidden) was en muziek maakte. Dit duurde een paar minuten en was wel bijzonder om mee te maken. Het was inmiddels donker geworden en voor ons tijd om een hapje te eten. Dit hebben we in het restaurant naast ons hotel gedaan. We hebben allebei kip korma genomen, wat echt heerlijk was. Het werd steeds drukker in het restaurant en nadat we ons eten ophadden zijn we weer terug naar het hotel gegaan. Daar hebben we de laatste dingen voor de komende dagen klaargelegd en zijn we lekker vroeg op bed gegaan.
Liefs Edo-Jan en Leonie
woensdag 31 oktober
Vanmorgen werden we om 5 uur gezellig wakker gemaakt door hard pratende en schreeuwende mensen op de patio. Dat galmde heel erg lekker. Volgens mij hebben ze het hele hotel ontwaakt. Wij konden daarna eigenlijk niet meer slapen… Dus voor de wekker (6 uur) waren we al redelijk present. We hebben een deel van de spullen in de ene rugzak ingepakt, de overige spullen in de andere rugzak. Die blijft achter in het hotel. Daar komen we na deze trekking weer terug en de bagage mochten we achter laten. Daarna maar ontbeten. We konden op een buitenterras zitten en dat hebben we dan ook gedaan. Leek ons wel leuk zodat we onder het eten eens konden bekijken wat er ‘s-morgens op straat allemaal gebeurde. Veel mensen liepen naar het werk toe, sommige waren de straat aan het vegen (het is hier namelijk de toeristische buurt en toeristen houden niet van rommel, dus als je omzet wilt draaien moet alles spik en span zijn). Was best leuk om te zien totdat er een trekker met een giertank aan kwam die de septic tank naast ons hotel kwam leegpompen. In eerste instantie gedaan met de rust want dat ding maakte een hels kabaal, in tweede instantie ook gedaan met de eetlust want het begon aardig onfris te ruiken daar in de buitenlucht. Gelukkig hadden we ons eten al bijna op. Ieder twee happen en we zijn maar snel weer naar de kamer gegaan. Snel de laatste dingen inpakken en naar de lobby waar onze gids al zat te wachten.
Het was inmiddels 8 uur en onze gids (Bijaya heet hij) nam ons mee naar de straat. Daar stond een kleine taxi al te wachten. Onze bagage paste net in de achterbak. Leonie en ik zaten achterin en zo reden we een stuk door Pokhara. Ergens op een kruispunt stopten we. De drager stond daar te wachten en ging ook met ons mee. Hij heet Rajendra. Zowel de gids als de drager zijn halverwege de twintig. Vooral de drager is nog een beetje verlegen maar dat komt wel goed tijdens deze trekking :-). Vanaf Pokhara was het nog zo’n anderhalf uur rijden om bij het begin van de trekking te komen. Daar zouden onze paarden/pony’s ook staan. Dat bleek gelukkig allemaal te kloppen. Aan de kant van de weg stonden twee prachtig witte Nepalese Himalaya pony’s te wachten. Ze hadden een mooi gekleurd zadeldeken. Daar overheen het zadel en daar overheen een extra deken/kussen. Dat maakt het extra comfortabel voor ons zeiden ze. Nou, ik ben daar nog steeds niet aan gewend. Dat ding schuift heel de tijd heen en weer waardoor ik denk dat het zadel los zit.
De eerste kilometers gingen over heel makkelijk terrein. We liepen over een breed pad naar de ingang van de trekking. Daar moest Bijaya onze groep aanmelden en vandaar liepen we weer verder. We zagen meteen dat het hier een heel stuk toeristischer was dan in Langtang. Veel meer mensen en veel beter bereikbaar en makkelijker begaanbaar. De eerste anderhalf uur hebben we ons helemaal niet moeten inspannen. We liepen rustig door samen met Bijaya, Rajendra en een ‘horseman’. De laatste heet Dummer. Hij vertelde ons dat de paarden ook namen hadden. Die van Leonie heet Ghura, dat betekent ‘wit’ en die van mij heet Nilu en dat betekent ‘blauw’. Best toepasselijke namen nietwaar 😉
n
Na 2,5 uur hebben we aan de kant van het pad gelunched. We probeerden wat contact te maken met de Bijaya, Rajendra en Dummer maar dat vlotte nog niet echt. Nepalesen zijn van nature een beetje verlegen. Na de lunch zijn we weer op onze paarden gaan zitten en toen begon een nogal interessante fase van de deze dag. We moesten namelijk een flink stuk omhoog. Ons hotel stond bijna bovenop een berg en wij stonden helemaal aan de voet. Nu hebben ze daar een trap neergelgd. En niet zomaar een trap, nee een hele lange trap. Een heeeeeele lange trap met heeeeeeel beel treden. ongeveer 6.500 daarvan. En elke trede is gemaakt van grote ongelijke keien. En iedereen die deze trekking maakt moet die trap beklimmen. Zo ook wij, alleen wij zaten natuurlijk op een paard… We hebben dat hele stuk, al die treden op het paard afgelegd. Steil omhoog, overal haarspeldbochten, overal toeristen die ons aanstaarden (meestal enorm leuke reacties trouwens) en aan de kant overal dragers met kilo’s en kilo’s aan vracht op de rug die voor ons aan de kant moesten gaan en daar gingen we. Het paard van Leonie deed het geweldig. Leonie is iets langer dan de gemiddelde Nepalese man maar is ongeveer net zo zwaar dus haar paard was het wel gewend. Ik daarentegen ben een heel stuk langer (en dus ook zwaarder) dan de gemiddelde Nepalese man dus mijn paard moest heel hard werken. En dat voelde ik ook. Voor mij was het voornamelijk proberen om in zijn ritme mee te gaan en hem qat te ontlasten als hij flink kracht moest zetten om die ongelijke treden te nemen. Af en toe stonden mijn paard en ik dan ook even flink uit te hijgen als er plaats was. Ik zag zijn neusgaten naar adem happen en voelde zijn ademhaling en hartslag. Ohoh, wat heeft hij hard moeten werken.
n
Uiteindelijk hebben we met een paar korte pauzes anderhalf tot 2 uur over deze trap gedaan. Een stuk sneller dan de gemiddelde toerist natuurlijk. Bijna bovenaan deze roemruchte trap wachtte onze hotelkamer op ons. De paarden kregen hun welverdiende rust en ook wij hadden de rest van de dag tijd om een beetje rond te kijken. Eerst hebben we lekker in de hotelkamer gezeten. We hadden een waanzinnige uitkijk over een aantal bergen van de Annapurna reeks.
Werkelijk subliem. Daar hebben we nog mooie foto’s van kunnen maken. Nadat we weer een beetje tot rust waren gekomen zijn we een stukje wezen wandelen door het dorpje. Alleen maar kleine smalle steile trappetjes die kriskras door het dorpje lopen. Op een gegeven moment vroeg een van de inwoners of we zijn school wilden bekijken. Dat wilden we wel dus we zijn met hem mee gegaan. Het was een hele mooie nieuw gebouwde lagere school in dezelfde stijl als alle andere huizen. Een mooi groot schoolplein daarnaast en apart nog een bibliotheek. Daar waren ze erg trots op. Bleek dat een Nederlandse man hun geholpen heeft om deze gebouwen neer te zetten. De bibliotheek was trouwens geweldig. Zelfs Nederlandse boeken van Nijntje enzo. Kunnen ze plaatjes kijken. Ohja, niet onbelangrijk om te vermelden: een deel van de kinderen die hier op school zitten komen uit de vallei, helemaal onderaan de trap. Zijn lopen dus èlke morgen die hele trap omhoog en èlke middag die hele trap weer naar beneden. Ik bedoel maar; we hebben in Nederland echt niets te klagen. Hulde aan deze kinderen en leraren.
We hebben daar enorm leuk kunnen praten met een leraar en lerares, maar het werd toch weer tijd om naar ons hotel te gaan ivm het eten. We hebben binnen gegeten. Leonie een enorm bord met nasi (kreeg ze nooit op) en ik een schaal met Dal Bat (dat heerlijke Nepalese eten). Aan het einde van onze maaltijd kwam Bijaya bij ons zitten. We vroegen hem de hemd van het lijf en hadden het over van alles. Hij is Hindu en daar wisten we niet zoveel van af. Maar ook over zijn familie, de maatschappij om hem heen en over het politieke stelsel. Het ijs was nu helemaal gebroken, we hadden een geweldige avond en hebben van beide kanten weer een boel geleerd. En toen was de dag weer om en wilden we graag naar bed. Morgen zouden we weer verder gaan trekken. Het zou niet een hele zware dag worden, maar hier in Nepal weet je het maar nooit. Voor nu maar lekker slapen en tot morgen allemaal!
Liefs Leonie en Edo-Jan
nn
n
donderdag 1 november
n
Hallo allemaal!
n
Vanmorgen werden we wakker met een fantastisch uitzicht op Annapurna South tijdens de zonsopkomst vanaf onze kamer. En even later zaten we alweer aan ons ontbijt. We hebben onze spullen weer ingepakt en Rajendra kwam onze tas halen. Vandaag gingen we nog verder omhoog van 2080 meter naar 2750 meter. Ook vandaag konden we zo ongeveer het hele traject per pony doen. De klim was iets minder steil dan gisteren, wat zowel voor ons als de pony’s wel zo prettig was. We reden heerlijk door het bos van rhododendrons en langs riviertjes. Aan het begin van de dag waren er vrij veel toeristen op het pad en we hadden weer veel bekijks met verschillende reactie’s.
n
Na een welverdiende theepauze (vaste prik op de trekkings) was het een stuk rustiger op het pad. De plek waar wij thee hadden gedronken is voor de meeste mensen de plek om te lunchen. Met de pony gaat dat klimmen dus toch een stuk sneller. Wonder boven wonder waren de gids, porter en paardenverzorger ook in staat dit tempo bij te houden. Dit deel van de rit was echt heerlijk. Lekker rustig en doordat het pad goed begaanbaar was, konden we genieten van de omgeving. Mijn pony loopt echt fantastisch goed de trappen op. Hij kijkt goed naar de beste manier en voordat ik het weet sta ik alweer boven aan de trap. Even na het middaguur kwamen we al aan op de eindbestemming van vandaag: Ghorepani. Ghore is paard en pani is voeder/drinkplaats. Vroeger was dit een belangrijke tussenstop op weg naar Tibet waar de paarden konden rusten voordat ze verder gingen. De eigenaar van de paarden woont hier en heeft hier een hotel. We zouden daarom ook in zijn hotel overnachten. En wat voor een hotel was dit! Er kunnen ongeveer 100 mensen overnachten!
n
Ghorepani is een vrij groot bergdorp (Beetje zoals Lieveren), maar er wonen amper Nepali. De mensen die er wonen zijn er voor het seizoen. Omdat dit dus een echt toeristenplaatsje is, zijn de mensen die er wonen vrij rijk. Ze kunnen hun kinderen naar prive scholen in de grote stad sturen en op de lokale school zitten maar 5 kinderen. Vlak na aankomst hebben we eerst geluncht. Vanuit de eetzaal hadden we een fantastisch uitzicht op Dhaulagiri I (8167 meter!) en Annapuna South en nog een boel andere pieken van meer dan 7000 meter hoog! Na de lunch hebben we een beetje door het dorpje gelopen en een mooi plekje gevonden met vrij uitzicht over de bergtoppen. In de zon was het heerlijk en we hebben genoten van de grootsheid van de bergen.
Daarna zijn we door een heus winkelstraatje teruggelopen naar het hotel, waar we buiten een lekker kopje thee hebben gedronken. Ook vanaf hier konden we de bergen goed zien.
n
Na de thee zijn we met Bijaya en Rajendra naar een uitzichtpunt in de buurt gegaan om de zonsondergang te bekijken. Het was een aardig klimmetje omhoog door een bos met losse keien. Eenmaal boven draaide ik me om en viel bijna om van verbazing! Wat een grandioos uitzicht hadden we hier over de bergen! Het was bijna onwerkelijk, zo groots was het.
De zon gaat hier heel snel onder, dus we hebben onze tijd goed benut met het maken van foto’s en video. Het ijs tussen ons vieren was inmiddels gebroken en we hadden veel lol daar boven op de berg.
Bijaya en Rajendra waren ook druk bezig met het maken van foto’s voor hun facebook pagina. Hierbij werd veel moeite gedaan om de mooiste plaatjes te schieten wat grappige situatie’s opleverde. Nadat de zon onder was gegaan werd het snel donker, dus het was tijd om naar beneden te gaan. Dit was wat lastiger dan naar boven, doordat het donker was, maar ook omdat de losse stenen af en toe weggleden. Gelukkig hadden we lampjes bij ons en even later waren we alweer bij het hotel. Hier stond het avondeten al op ons te wachten (Dal Bhat). We konden lekker dicht bij de houtkachel zitten. Morgen gaan we de zonsopgang op Poon Hill bekijken. Dit betekent dat we in het donker (!) van 2750 naar 3210 meter moeten klimmen. Omdat we verwachten dat we iets langzamer dan gemiddeld zullen zijn en de zon om kwart over zes opgaat, zullen we om 5 uur vertrekken. Een goede reden dus om maar op tijd naar bed te gaan.
n
Liefs Edo-Jan en Leonie
n
