Toen ik bezig ging met deze speech, heb ik eerst in de duizenden reacties gekeken. Ik wilde weten hoe andere mensen Danny omschreven. Er werd vaak gezegd dat hij zo strijdbaar was. Dat hij niet op gaf, nooit. Dat hij er altijd vol voor ging. Een echte vechter. Zo herinneren we ons hem.

Maar een gevecht heeft een winaar en een verliezer.
En hij heeft dit gevecht tegen kanker verloren.
Of toch niet? Het is maar hoe je er naar kijkt…

Danny streed met passie.

Ooit, jaren geleden werkte ik met Danny binnen Unit4 voor de KNVB. Hij deed de sponsoring vanuit Sliedrecht, ik deed internet vanuit Amersfoort. We wilden mooie dingen maken en het amateurvoetbal in Nederland naar een hoger plan tillen. We werkten hard en veel want dit was wat we wilden, waar we goed in waren, en wat we zo gaaf vonden om te doen. Strijdbaar waren we; die ‘bepaal je ambitie’ tool moest en zou er komen. We beten ons er in vast. Het lukte.
En ineens belde Danny me op. Of ik mee wilde naar een wedstrijd van het Nederlands elftal. Moest wel een paspoort hebben. Dus ik vroeg: “goh, sinds wanneer speelt het Nederlands Elftal in het Abe Lenstra stadion?”. Nee, het was een uitwedstrijd in Brazilie… Tijdens die geweldige trip werden we naast goede collega’s ook vrienden. We hadden meer gemeen dan we dachten. We gingen vol voor onze passies.

Danny vocht voor hoop.

En toen, drie jaar geleden, kwam daar dat verschrikkelijke nieuws.
Bij Danny was kanker gediagnostiseerd.
De dokters gaven hem een paar maanden, maar daar liet Danny het niet bij zitten.
Hij vroeg mij of ik hem wilde helpen om geld bij elkaar te verzamelen voor een operatie in New York.
Iets met een pomp en chemo. Ik snapte het niet maar ging hem natuurijk helpen.
Ik wist hoe belangrijk hulp is in situaties van bezinning. Ik had 10 jaar eerder ook zoiets meegemaakt.
Geen kanker, wel MS. Een leven met beperkingen, leven met vrees. Maar nog meer een leven met mogelijkheden, leven met hoop.
We richtten DannysHope4Life op en werkten dag en nacht om 300.000 euro binnen te halen.
Binnen 11 dagen hadden we de helft van dat bedrag binnen.
Vraag niet hoe, maar het lukte, Danny kon naar New York en kreeg zijn pomp.
We snapten elkaar, wisten wat we aan elkaar hadden, en gaven niet op totdat het gelukt was. Een soort broederschap, schouders er onder, niet zeuren en lekker knallen.

Danny knokte voor anderen

Het is niet eenvoudig om te weten welke paden je moet bewandelen, welke mensen je nodig hebt, en hoe je een boodschap moet verpakken.
Het is een hels karwei om dat allemaal uit te moeten zoeken terwijl je al zo ziek bent.
Danny wist dat er mensen om hem heen waren die hem konden en wilden helpen. En tegelijkertijd realiseerde hij zich ook dat dit geen vanzelfsprekendheid was voor anderen. Dus besloot hij om zijn ervaringen en kennis te delen.
Samen met Charlotte, Mylene en Matthieu ontwikkelden we het platform ‘Hope4Life’. Danny en ik zeiden tegen elkaar: “al kunnen we maar 1 iemand hoop geven, dan is het platform een succes”.
We lanceerden Hope4Life tijdens de uitzending van Pauw en snel na de uitzending bleek dat we mensen inderdaad hoop hadden kunnen geven.
Sterker nog, dat we het leven van iemand hebben kunnen redden.
Sprakeloos waren we. Nederig zelfs.
We vochten om anderen hoop te geven en de energie die vrij kwam verbond ons nog meer.

Danny streed voor de liefdes van zijn leven.

De ene behandeling na de andere volgde. Nog een chemo, nog een trip naar de US, nog een spoeling. Het hield maar niet op.
Maar Danny bleef vechten. Vechten om zo lang mogelijk bij de mensen waar hij van hield te kunnen zijn.
Bij Charlotte, Floris en Isabelle. Bij zijn families, bij zijn vrienden.
Hoe langer beter, zoveel mogelijk mooie herinneringen maken. Voor hem zelf en om na te laten mocht hij er niet meer zijn.
Hoe blij en trots was hij bij de eerste zwemdiploma en de eerste voetbaltraining van Floris.
Hoe gelukkig was hij in Curaçao, New Jersey, de Efteling, de pier van Schevingen, of in zijn eigen achtertuin met een warme zonnestraal.
De locaties waren mooi, maar werden prachtig doordat hij er was met de mensen waar hij zo van hield.
Hij vocht voor elk moment. Omdat hij dat nog zo graag wilde beleven, omdat hij  herinneringen wilde maken. Mooie intense herinneringen. En wat heeft hij er veel van gemaakt. Teveel om op te noemen. En dat binnen 3 jaar…

Elke dag appten we. Hadden we het over ‘dingen doen waar je blij van wordt’, en ‘Dingen doen die je leuk vindt’. Maar ook over het geloof, over de pijn, de teleurstellingen, de kleine sprankjes hoop. Maar altijd vanuit het positieve, altijd denkend in mogelijkheden. De laatste weken werden de gesprekken korter en bondiger. De laatste dagen deelden we voornamelijk emoticons. Een symbool van een hartje, een kus, een korte zinnen als ‘ik denk aan je’ en ‘ik hou van je’.

Ja, Danny was inderdaad een vechter.
Maar hij vocht niet vanuit haat, jaloezie, of narcisme.
Niet om te winnen of om andere te laten verliezen.
Nee, hij vocht vanuit de liefde hartstochtelijk voor hoop en compassie.

Lieve mensen,

Danny heeft het gevecht tegen kanker verloren. Maar in mijn ogen heeft hij nog veel meer gewonnen. We kunnen allemaal een groot voorbeeld nemen aan Danny’s daadkracht, levensvreugde en liefde. Denkend in mogelijkheden binnen elke situatie.

En het is nu aan ons om zijn gedachtengoed levend te houden.
Begin niet volgend jaar, niet volgende week, zelfs niet morgen.
Begin nu en vecht met passie, vecht voor je idealen, vecht voor degene die je lief hebt en vecht voor hen die het nodig hebben.

We hebben allemaal slechts één kans, en die kans heet ‘het leven’.
Leef zoals Danny, vecht zoals Danny
VECHT omdat je liefhebt.

Carpe diem