Hallo allemaal!

n

Toen we vanmorgen wakker werden, regende het een beetje. We zijn eerst maar gaan ontbijten, zo konden we nog even afwachten wat het weer zou doen. Het restaurantje naast onze cabin was helemaal versierd met de bekende ‘stars and stripes’ en ook het personeel had zich aardig uitgedost. De reden? Het is vandaag the 4th of July, Indepence day (onafhankelijkheidsdag). Dit wordt altijd groots gevierd, onder andere met vuurwerk. We hebben onderweg wel gezien dat er vuurwerk werd verkocht en vroegen ons af wanneer je dat afsteekt wanneer het de hele dag licht is.

n

Met het ontbijt achter de kiezen, stapten we naar buiten. Het weer was er niet beter op geworden, het was juist harder gaan regenen. De plek waar we nu zijn ligt aan twee prachtige meren waar je heel goed op kunt kanoen. Het had ons erg leuk geleken om dit te gaan doen, maar daar hadden we wel wat beter weer bij in gedachten. Daarom zat er maar 1 ding op, in de auto stappen en op zoek naar beter weer!

n

n

We zijn eerst weer terug gereden naar de Richardson Highway en daarop terug naar het zuiden gegaan. Op een gegeven moment konden we naar links, richting het plaatsje Tok (en de Canadese grens). Op het moment dat we daar de bocht omgingen begon het al wat op te klaren en terwijl het album ‘Sky blue sky’ van Wilco op de radio speelde, verscheen kregen we blauwe lucht te zien. De uitzichten werden dus met elke bocht mooier. Ineens zagen we een camper aan de kant van de weg staan. Het kon zijn dat ze pech hadden (net zoals wij een paar dagen geleden), dus we remden af om te kijken of alles in orde was. Op dat moment zagen we een rode vos in de berm! Daarom waren ze dus gestopt. Wat een mooi beestje was dat. Hij (of zij) liep rustig door de berm om even later in de bosjes te verdwijnen. De camper verdween weer en Edo wilde alweer in de auto stapten toen ik naast de auto iets zag bewegen. Het was nog een vosje! Het leek ons dat het jonge vosjes waren, gezien hun grootte en verhoudingen. Dit vosje bleef wat langer voor ons ‘poseren’ en we hebben dus goed foto’s kunnen nemen en hem/haar mooi op de film gezet. Wat een mooi begin van deze rondrit.

n

Na een dikke twee uur rijden kwamen we aan in Tok (iets verder op ligt Chicken, dat moet iemand met humor zijn geweest). Hier hebben we getankt en een paar boodschappen gedaan. Het was inmiddels steeds warmer geworden en er waren een paar jongelui die in hun quad door een flinke plas aan het rijden waren. Ze hadden de grootste lol en het was erg leuk om hier naar te kijken.

n

n

Vanaf Tok zijn we naar Delta Junction gereden, weer richting het westen. Als we naar het oosten zouden zijn gegaan waren we in Canada uitgekomen. Op deze weg mochten we ineens 65 mph rijden (105 km/u), dat geeft dus wel aan hoe uitgestrekt deze weg was. Vlak voor Delta Junction zouden we bizons kunnen zien. Deze komen hier niet meer van nature voor, maar zijn vanuit Montana hier naartoe gebracht rond 1930. We waren dus goed aan het opletten of we een bizon konden zien. Ineens zagen we een donkere vlek aan de kant van de snelweg. Zou het een bizon zijn? Toen we dichterbij kwamen, zagen we dat het een eland was! Ze was heerlijk aan het eten van het gras en de bloemetjes in de berm. Elanden schijnen een persoonlijke ruimte te hebben (net als mensen) waar je maar beter niet in kunt komen, dan worden ze een beetje zenuwachtig. Omdat wij buiten deze ruimte bleven, konden we haar goed bekijken en hebben we natuurlijk weer veel foto’s gemaakt en gefilmd.

n

De volgende stop werd Delta Junction. Het was inmiddels 7 uur ’s avonds geworden, dus de hoogste tijd om iets te eten. We hadden in de Lonely Planet al gezien dat er een Buffalo Center moest zijn en aangezien het dorpje niet bijzonder groot was, hadden we het snel gevonden. Het was er best druk en iedereeen was in een goed humeur. Het was nog steeds prachtig weer, dus we hebben buiten gegeten.

n

n

Vervolgens was het nog zo’n anderhalf uur terug naar onze cabin. Vanaf dit punt kwamen de bergen weer in zicht en we hadden prachtige vergezichten over indrukwekkende velden geflankeerd door immens hoge bergen die nog bedekt waren met sneeuw. We wisten het zeker: we zijn in Alaska! Tussen al dit moois door liep de Trans-Alaska pipeline die helemaal in het noorden van Alaska begint en in het zuiden eindigt.

n

n

Even na 10 uur waren we weer terug bij onze cabin. We zijn wel moe geworden van het ‘stukje’ rijden en alle indrukken die we hebben opgedaan. De hoogste tijd dus om te gaan slapen! Morgen zullen we vertrekken naar Fairbanks.

n

Groetjes Edo-Jan en Leonie

n