Hallo allemaal!!

Inmiddels zijn we weer veilig op Nederlandse aardbodem teruggekeerd, maar we willen jullie de gebeurtenissen van de laatste dag in Borneo niet onthouden. Op 10 september hadden we dus afgesproken om met Kurt en Titi een hapje te eten in Kota Kinabalu (KK voor ingewijden). Kurt had ons verteld dat zij met de bus vanaf Sandakan zouden komen, een rit van tenminste 6 uur. Hij dacht dat ze rond zes uur wel in KK zouden zijn, dus we hadden rond 7 uur afgesproken bij de waterkant in KK. Kurt had dit voor ons op de kaart gelukkig omcirkeld en ook hun hotel aan ons doorgeven. Wanneer zij in KK waren, zou hij ons hotel bellen om te laten weten bij welk eettentje we zouden afspreken. Nadat Edo het vorige verhaal op de blog had gezet was het bijna zeven uur en we hadden nog niets gehoord. We hebben nog een tijdje gewacht en uiteindelijk maar het hotel waar Kurt en Titi zouden verblijven gebeld. Daar vertelden ze ons dat Mr. Kurt nog niet was aangekomen. Omdat ze rechtstreeks van de bus naar de waterkant zouden kunnen zijn gegaan, hebben we besloten om alvast die kant maar op te gaan. Kurt had namelijk gezegd dat het niet zo groot was, dus we zouden elkaar wel vinden. We zijn voor de zekerheid maar met de taxi gegaan, want we hadden geen zin om weer de verkeerde kant op te lopen.

Eenmaal aangekomen bij de waterkant werden we belaagd door mensen die ons wilden masseren of een menukaart in de hand wilden duwen. Daar hadden we geen interesse in en we hebben vaak ‘nee’ moeten verkopen. Het zag er heel gezellig uit. Langs de waterkant waren allemaal terrasjes en er waren veel mensen die gezellig aan het eten en drinken waren, zowel de ‘locals’ als toeristen. Aan ons nu de taak om tussen al deze mensen Kurt en Titi te vinden. We zijn een paar keer de boulevard op en neer gelopen, maar we konden ze maar niet vinden. Dat was wel erg jammer en we hoopten maar dat alles ok met ze was en dat de bus onderweg geen pech hadden gekregen. Na een uurtje wachten en het weigeren van een grote hoeveelheid massage’s zijn we maar bij een restaurantje gaan zitten een beetje aan het begin van de boulevard. Daar hadden we mooi overzicht, mochten Kurt en Titi nog komen. Toen we eenmaal zaten, bleek dat we ook eten konden bestellen van de omliggende restaurants en binnen de kortste keren zaten we met drie menukaarten in onze handen. Uiteindelijk hebben we maar weer gekozen voor een Maleisische maaltijd. Ondertussen bleven we uitkijken naar Kurt en Titi, wat niet meeviel, want het overgrote deel van de mensen was ‘local’ en we begonnen ons af te vragen of we ze wel zouden herkennen. Dat bleek gelukkig helemaal geen probleem te zijn, want niet veel later riepen we ongeveer in koor ‘Kurt’! Hij was zelf ook erg verbaasd dat we hem in de menigte hadden herkend. Wij waren vooral blij dat ze er waren! Omdat we nog maar net besteld hadden konden we toch nog samen eten. Het was weer heel gezellig en we hebben gepraat over onze ervaringen van de laatste dagen en natuurlijk ook over onze gids Raj. Kurt was nog gids geweest voor een Amerikaans stel en heeft ook met hen veel gelachen. Op een gegeven moment werd het dan tijd om echt afscheid van elkaar te nemen. Het werd al laat en zij hadden een lange busrit achter de rug waar ze een beetje van bij moesten komen. Wij hadden nog een lange reisdag voor de boeg, dus een beetje slaap zou ons ook wel goed doen. Met een dikke knuffel (ook van Titi) hebben we afscheid van elkaar genomen.

We zijn weer met de taxi naar het hotel gegaan en hebben alvast onze tassen helemaal leeggehaald om alvast een beetje te sorteren voor het echte inpakwerk van de volgende dag. We zouden de volgende dag pas om vijf uur ’s middags worden opgehaald voor onze vlucht naar Kuala Lumpur, dus we konden een beetje uitslapen. Dat was toch wel even lekker voor een keer. De volgende dag zijn we na het ontbijt begonnen met inpakken en tot onze grote verbazing paste alles in onze grote rugtassen, de kleine rugtas van Edo en onze handbagage. We hebben onze bagage afgegeven bij de ‘bell boys’ van het hotel en zijn de stad weer ingegaan. We wilden nog een paar dingetjes kopen, dat kon ook wel, want we hadden nog wat ruimte over in de tassen ;-). Het was echt een hele rustige en ontspannen laatste dag van onze vakantie. Eenmaal terug in het hotel hebben we ons omgekleed voor de reis en was het wachten op ons vervoer naar de luchthaven. Om precies vijf uur stond het busje al voor ons klaar en binnen een kwartier stonden we alweer op de luchthaven van Kota Kinabalu. Het was nu een heel stuk rustiger dan de keer dat we naar Lahad Datu wilden gaan en we konden direct doorlopen naar de balie. Onze bagage bleek iets (12 kilo) zwaarder te zijn dan toen we uit Nederland vertrokken. Zou er nu echt zoveel vuil in ons wasgoed zijn getrokken? Met de boarding pass op zak zijn we door de controle gegaan. Onze vlucht vertrok netjes op tijd en na 2,5 uur vliegen waren we in Kuala Lumpur. Hier moesten we door de douane en kregen we een mooie stempel met 11 september 2011 in ons paspoort. Het is toch wel een bijzondere dag om te vliegen.

In Kuala Lumpur zouden we niet zo lang hoeven te wachten, dus we zijn even bij de Starbucks gaan zitten, die zat vlakbij onze gate. Een uur voor vertrek ging de gate open, maar er stond zo’n enorme rij dat we maar besloten hebben om daar niet in te gaan staan. Toen de rij bijna was opgelost zijn we aangesloten en moest onze handbagage weer door de controle. We zaten nog maar net in het vliegtuig dat de melding kwam dat er een technisch probleem was met een van de motoren. We werden verzocht om allemaal het vliegtuig weer te verlaten en onze handbagage mee te nemen. Toen we er uit liepen, zagen we dat de de hele motor opengeschoven was en dat ze er met een aantal mensen naar aan het kijken waren. Omdat het zo’n 1-2 uur zou duren, zijn we maar weer bij de Starbucks gaan zitten. Hier hadden we uitzicht op de gate, internet en konden we de iPhone en iPod opladen. We zagen dat onze gate veranderde, wat alleen maar kon betekenen dat ze een ander toestel voor ons hadden geregeld. Het bleek hetzelfde toestel te zijn al die ons naar Kuala Lumpur had gebracht. We zouden nu om half twee ipv vijf voor twaalf vertrekken stond op het bord. Dit bleek uiteindelijk kwart over twee, half drie te worden. Ik was inmiddels aardig gaar en best wel moe. Het was uiteindelijk een aardig rustige vlucht en ik heb nog redelijk wat hazenslaapjes kunnen doen. Maar goed, 12 uur vliegen is lang, dus na een uur of 8 ben ik toch maar wat tv gaan kijken. Deze keer deden onze tv-schermpjes het gelukkig allebei.

Na 12 uur vliegen landden we weer in een erg bewolkt Nederland. Het bericht dat het buiten 17 graden was, deed ons direct kippenvel kijven. Brrr. We konden het vliegtuig snel verlaten via de uitgang achter onze stoelen, dat was wel heel handig. We waren alweer snel door de douane en bij de bagageband. Daar moesten we nog even wachten, maar alle bagage was er, dus we konden met volle bepakking naar huis. Toen we naar de aankomsthal liepen zei Edo ineens: he, m’n moeder! En ja hoor, daar stonden Tom en Willemien ons met een brede glimlach en een dikke knuffel op te wachten. Dat was een superleuke verrassing! We hebben eerst maar even koffie gedronken (ja, weer bij de Starbucks) en zijn daarna met z’n allen met de trein weer teruggegaan naar Baarn. Door de vele handen werd de bagage gelukkig een stuk lichter. Bij ons thuis hadden ze nog een verrassing, want ze hadden goulash voor ons gemaakt! We zijn dus nog even blijven hangen in het Oosterse eten en dat vonden we helemaal niet erg! En natuurlijk hebben we dat gewoon tussen de middag gegeten. Na het middageten zijn zij teruggegaan naar huis en hebben wij de wasmachine maar eens aangezet.

Ondanks de lange vlucht, 6 uur tijdsverschil en een gebroken nacht hebben we het tot een uur of 10 volgehouden, toen zijn we maar gaan slapen. Edo is vandaag (13 september) alweer aan het werk gegaan en ik ben nog even thuis. Het goede nieuws is dat het is gelukt om onze laptop weer aan de praat te krijgen! Alle foto’s staan er nog gewoon op en het lijkt allemaal ok te zijn. Nog even wachten op de selectie en dan kunnen jullie ook in beeld meegenieten van al onze belevenissen in wondermooi Borneo! Het was een fantastische reis waar we intens van hebben genoten! Nogmaals bedankt voor al jullie lieve reactie’s en het meebeleven van onze avonturen!

Liefs Edo-Jan en Leonie