Hoi allemaal!

n

Daar zijn we weer, nog steeds in Nova Scotia, alleen een flink stuk naar het westen. We zitten nu in het stadje Truro in een mooi motelletje.

Vanmorgen werden we, zoals de hele vakantie, om zeven uur wakker door de wekker. De eerste ochtendzonnestralen kwamen al door de kieren van de gordijnen naar binnen. Hoogste tijd voor mij om m’n fototoestel te pakken en even lekker buiten een rondje te lopen. Onze hotelkamer lag aan een inham van een enorm meer (het grootste zoutwater binnenmeer van de wereld ofzo 😉 Bras d’Or Lake heet het in ieder geval) en via de achterdeur van de kamer liep ik zo het gazon op. De morgen begon weer prachtig met mooie wolken, spiegelingen, mistflarden en zachte pastelkleuren. Al een beetje wakker gingen we naar de ontbijtzaal toe. Ook vanuit daar hadden we uitzicht over het meer. We hebben er lekker gegeten. Nu eens niet met bacon, eieren en gebakken aardappels, maar een stuk lichter met toast, vruchten, noten, yoghurt, koffie en melk. Dat ging er goed in. En toen maar weer snel de spullen gepakt en in de auto gestapt.

n

n

We reden langs het meer helemaal naar het zuiden en halverwege die rit zijn we eerst gestopt in het plaatsje Wagmatcook en hebben daar een museumpje bezocht die oons het eea leerde over de Mi’kmaw indianen. Best interessant. Helemaal omdat over deze geschiedenis in dit stuk van Canada eigenlijk niet zoveel gepraat wordt. Waarom weten we (nog) niet, het gaat hier eigenlijk alleen over de Basken, Schotten, Ieren, Fransen, Engelsen, Nederlanders etc. Eigenlijk begint de geschiedenis voor de Canadezen hier pas nadat de Europeanen kwamen.

n

Na dit bezoek zijn we verder gereden naar het Whycocomagh Provincial Park. Daar moesten een paar trails zijn die uitzicht gaven over het meer.
Toen we hier aankwamen hebben we ons een beetje klaar gemaakt om te gaan hiken. Korte broek aan, fototas en rugzak inpakken en daar gingen we weer. De hike was niet heel lang, een soort loop van slechts anderhlave kilometer, maarrrrrr…… die ging wel recht omhoog. Challenging en steep noemen ze dat, en dat was het ook wel. Stapje voor stapje kwamen we hoger en hoger. En we werden meer en meer lekgeprikt door allerlei muggen, ondanks dat we onze gezichten, armen en benen flink hadden ingesmeerd met DEET. Maar de uiteindelijke uitkijkpunten waren fantastisch. Prachtig uitzichten over het meer met de bossen er omheen in mooie gouden kleuren.

n

n

Na een paar keer te hebben gestopt kwamen we weer bij de auto en zijn we verder gereden. Nog steeds langs het meer, nu de zuidkant. De wegen waren smal en gingen op en neer maar het was heel erg mooi. Op een gegeven moment vloog een bald eagle boven onze auto enkele honderden meters met ons mee. En even later zag Leonie ineens aan de kant van de weg twee white tail deer! Ik stopte de auto en ze hopten zo de weg over. Het waren de eerste twee herten die we deze vakantie gezien hebben. En het voelde heel vertrouwd 😉

n

Na een korte stop in het stadje St. Peter’s bij een visitor info zijn we verder naar het westen gereden. Uiteindelijk zijn we uitgekomen bij een motel in Truro. Dit motel ligt aan een rivier die uitmond in de Bay of Fundy, een baai van de Atlantische Oceaan. In die baai heb je enorme getijdenverschillen van 9 meter en die verschillen zorgen ervoor dat, wanneer het vloed wordt, het water ook in de rivieren stroomt. En dat zorgt dan weer voor een stroming tegen de rivierstroming in. Dit spektakel hebben we net bekeken. Om 23.32 begon de rivier hier naast het motel ineens heel snel vol te lopen met zeewater. Een grote brede golf met verschillende schuimkoppen stroomde ineens heel erg snel de rivier is. Sneller dan je kan rennen. We hoorden de golf aan komen rollen. Het ging vanavond zelfs nog sneller dan anders omdat het volle maan is (springvloed). Zo bizar! Het is nu 23:54 en het water stroomt nog steeds in de rivier. Het water stijgt dus nog steeds! Over een tijdje stroomt het water weer naar de baai (dan wordt het daar dus eb) en over 12 uur is het hier weer feest.

n

Morgen gaan we naar die beroemde baai toe en willen we zien wat een getijdeverschil van 9 meter met het landschap doet. Dat wordt vast weer een mooie ervaring. Tot morgen maar weer.

n

Dikke kus en tot snel,

n

Leonie en Edo-Jan

n