Toen we vanmorgen ontwaakten uit een diepe slaap en ons klaar aan het maken waren voor de dag, werd er een kaartje onder de deur geschoven. ‘Breakfast is ready, one floor up!’ stond er op. We hadden best wel wat trek, dus we maakten dat we boven kwamen.

Daar stond Agatha ons al op te wachten. We kregen meteen fruit en yoghurt en koffie en thee. Daarna werden we verwend met gebakken zalm koekjes en bananenbrood. Poeh wat was dat on-voor-stel-baar lekker! En het mooie was, de zalm had Ed zelf gevangen. Dat doet hij bijna elke morgen. Dan trekt hij er even in zijn eentje op uit om te vissen en meestal komt hij met een of twee vissen thuis. Verser krijg je het niet. En Agatha wist hoe ze het klaar moest maken. Absoluut niet slecht voor twee pensionadas van rond de zeventig jaar oud!

We kwamen bijzonder aan de praat met Agatha. We waren zo aan het kleppen dat ze haar vingers brandde aan de oven en iets teveel zout over het eten gooide. Maar wat hadden we een plezier. Op een gegeven moment kwam ook Ed weer thuis, maar hij liep snel naar zijn eigen kamer. Kan ik me ook wel voorstellen. Het duurde niet lang of het diner van die dag kwam ter sprake. Gisteren hadden we gegeten in de plaatselijke pub maar die was vandaag dicht dus we moesten iet anders verzinnen. En net op het moment dat we zouden besluiten dat we bij Ed en Agatha aan tafel zouden plaatsnemen werd er gebeld door een vriendin. Zij was 60 jaar geworden en gaf een feestje/etentje aan de overkant van de haven. Of Agatha en Ed ook wilden komen. Ze zeiden dat ze gasten hadden (wij dus) maar dat was geen enkel probleem. We waren net zo goed uitgenodigd! Leonie en ik keken elkaar aan, hoe kon het nou weer dat ons dit ging overkomen? Maar erg lang hoefden we er niet over na te denken. Het leek ons zo bijzonder om kennis te maken met deze redelijk besloten community, ver weg van elke andere mensen behalve de toeristen in het hoogseizoen.

Daarna vroeg Agatha wat wij zouden doen vandaag. Ik zei dat we graag wat wildlife wilden zien, maar dan vanuit een boot bekeken in plaats van uren te hiken door het dichte regenwoud. Agatha kende wel iemand die dat deed, maar….. het seizoen was waarschijnlijk al voorbij voor alle boten. Toch mocht ik met haar telefoon proberen om eentje te bellen. Maar helaas, Agatha had helemaal gelijk. Degen die de tours deed was weg, twee weken jagen. Ik kon het proberen in de haven, wie weet of er nog een bootje lag, maar hij gaf me weinig kans. Maar zo eigenwijs al we zijn, stapten we even later toch de auto in naar de haven.

Aangekomen bij de haven lagen er wel kleine vissersscheepjes, kajakken , kano’s etc. Helaas was het gebouw van de rondvaarttochten onbemand. Ook al dicht. Er zat niks anders op dan de eerste de beste kapitein die ik tegenkwam te vragen. En dat deed ik. Zelf deed de beste meneer het niet, maar er kwam net iemand in een piepklein bootje aanmeren. De kapitein vroeg aan hem of hij nog een boot in het water had liggen en ons kon rondleiden op zoek naar wildlife. Een beetje bedremmeld keek de beste man in het rond. Eh, ja, nou, eh, tja, we zouden wat kunnen proberen, ik bedoel, haha, ja kijk, we kunnen misschien, ach ja waarom niet… Zo verliep ons gesprek. Uiteindelijk bleek hij Marco te heten en normaal gesproken toeristen meeneemt op een visserboot om te vissen op zalm en kabeljauw, red snapper enzo. Veel ervaring had hij niet in natuurreizen maar hij kende wel de mooiste plekjes. Nou, dat was dus geregeld. We gingen met Marco mee. Eerst naar de General Store waar wij wat geld konden pinnen voor de toer en Marco nog snel een lunch kon kopen (zijn hele planning hadden we overhoop gehaald 😉 )en toen stapten we in zijn kleine bootje. Hij moest eerst nog wat water scheppen uit het bootje. Dat begon dus utstekend… Na een korte tocht in zijn kleine bootje kwamen we aan op de plek waar Marco zelf woon. Een grote stijger met een mooie grote aluminium boot werd ineens zichtbaar. Daarachter een prachtig huis van hout. En omdat het nog vloed was (beren laten zich amper zien met vloed) wilde hij even wachten met uitvaren. Ondertussen kregen we te drinken en liet Marco ons zijn huis zien. Alle kamers. We eindigden weer op de veranda. Daar vertelde hij hoe een bald eagle soms in zijn tuin zat en soms een veer liet vallen. Prompt pakte hij een prachtig veer uit een bloembak en gaf het aan Leonie. Als kadootje…

Op het moment dat het wat ging ebben, voeren we uit. Het werden 3,5 memorabele uren op de Stille Oceaan. Niet in de laatste plaats omdat het heel, heeeeeel erg mooi weer was. Ik zat in mijn thermohemd en bloesje op het dek. Meer was niet nodig vandaag. De zon scheen en het was 20 graden. Terwijl dit plekje toch bekend staat om stormtoestanden. Veel wind, regen, kou en andere ontberingen. De weergoden waren ons erg gunstig gestemd. Niks van dat alles. Eerst voeren door de haven en wat baaien, daarna kozen we het ruime sop. Marco stuurde en vertelde alles over de omgeving, de historie en de flora en faina, Leonie en ik zaten achterop de boot en hoefden en konden niet anders dan genieten. We zagen bald eagles, reigers, zeehonden en zeeleeuwen. Een zeeleeuw deed ons zelfs voor hoe je een zalm moet op eten als zeeleeuw zijnde. Snoeihard die zalm op het wateroppervlakte slaan. Dat gaat ie vanzelf dood en breekt hij in stukken. Wel zo handig als je geen snijtanden hebt 😉 Zoals ik al zij, we waren 3,5 uur onderweg en hebben van alles gezien, behalve de beer. Dat vond ik uiteraard niet zo leuk maarja, de beren waren nu niet op het strand maar bij de rivieren. Daar waar de zalm naar toe trekt. Nou het is niet anders.

We eindigden onze toer aan de andere kant van de haven. De westkant. Daar hadden we afgesproken dat we de mensen van het feestje zouden bellen en dat ze ons dan kwamen ophalen met de auto. Het dorpje is aan deze kant eigenlijk niet begaanbaar. Heel heuvelachtig, alleen maar modder- en gravelwegen, geen verlichting, geen openbaar vervoer en geen goede bewegwijzering. Leonie pakte haar telefoon maar we wisten neit hoe we met en Nederlands toestel vanuit Canada via Nederland iemand anders in Canada moesten bellen. Marco’s telefoon konden we ook niet gebruiken want die lag nog in zijn huis en de telefoon in de telefooncel aan de kade… die was er niet meer. Gelukkig kwam een bekende voorbij varen. Met zijn telefoon heeft Leonie de man des huizes gebeld. Hij bleek Rudolph te heten en kwam er meteen aan.

We konden net Marco nog heel erg hartelijk bedanken voor de ze prachtige middag en konden ook net nog een paar foto’s van Marco en ons laten maken toen Rudolph er aan kwam. Hij had een oude afgeragde Toyota 4WD maar hij deed het! Niet veel later was ik blij dat we niet hadden geprobeerd om dit stuk te lopen. Allemachtig wat een weg. Je kon het amper weg noemen… Dikke keien, grote gaten, alles modderig. Toen we er bijna waren vroeg Rudolf of we het strand ook nog wilde zien, dat was vlakbij. Leek ons hartstikke leuk dus reed Rudolf nog iets verder door met de 4×4. Het strand was echt prachtig. Je moet het weten dat het zo mooi is, anders neemt niemand de moeite. Ik heb daar nog verschillende foto’s kunnen maken en Leonie kwam aan de praat met een Frans meisje dat in Bamfield op stage was. Ze gaf Leonie nog een prachtige zee-egel mee (althans het skelet). Toen zei Rudolf dat we maar weer verder moesten dus we stapten de auto in en waren binnen een paar minuten bij zijn huis. Daar aangekomen zagen we Agatha en Ed meteen en ze kwamen ons begroeten. Daarna zijn we de rest van de mensen gaan begroeten. Het was een internationale gelegenheid. Veel Duitsers, Canadezen, Denen, Amerikanen en wij als Nederlanders. We hebben met de meeste gepraat en ik moet zeggen: Wat een onzettend grappige mengelmoes van allemaal karikaturen. Alsof we ineens in de setting van Lord of the Rings waren beland. Met Gandalf, trollen, kabouters… Wat een rare, vreemde, gekke mensen. Het was zo humoristisch dat het eigenlijk ook voelde alsof de sfeer ineens kon omslaan in een horror situatie. Maar we keken onze ogen uit. Op een gegeven moment gingen we eten. Iedereen had wat meegenomen. Leonie en ik hadden nog een fles wijn over. Aan tafel had Rudolf nog een kleine speech waarin hij ook ons, als Nederlandse gasten, in het zonnetje zette. Helemaal omdat het onze honeymoon was. Alle gasten vonden het heel erg leuk en feliciteerden ons. Na het eten werd er live muziek gespeeld en begonnen alle gasten in de woonkamer te dansen. Leonie werd meegesleurd door Agatha en moest ook haar danskunsten vertonen. Gelukkig werd ik gespaard 😉 Ik bleef aan tafel zitten en kreeg later gezelschap van Ed. Hij was ook geen danser.

Rond half tien was het feestje voor Agatha en Ed wel klaar. Ze vroegen of we ook mee wilden naar de B&B. Nou, dat wilden we wel, we hadden al zoveel beleefd, daar waren we heel erg moe van geworden. Dus snel de schoenen en jas aan en daar gingen we. Eerst weer in de auto van Rudolf naar de waterkant. Dan met ons vieren verder te voet door de donkere nacht naar de steiger. Daar aangekomen stapten we met ons vieren in een bootje van Ed. Hij bracht ons allemaal naar de overkant. Vanaf de stijger daar weer een stukje lopen naar een parkeerplaats waar hun auto stond. Daarna met de auto naar onze auto. Daar zijn Leonie en Agatha uitgestapt en in onze auto gesprongen. Vervolgens zijn we naar de B&B gereden.
En toen we daar aangekomen waren….. Toen was deze dag echt afgelopen.

We wisten niet dat we zoveel mee konden maken in een enkele dag.

Gesloopt vielen we direct in slaap.

Tot morgen, ZZZzzz………

Leonie en Edo-Jan