Woensdag 8 oktober

Vannacht hebben we allebei prima geslapen in ons huisje in het bos. We konden het vanmorgen lekker rustig aandoen, want we blijven nog een nachtje hier. We besloten om ’thuis’ te ontbijten, dus dekten we de tafel en roosterden de broodjes. Na het ontbijt pakten we de spullen die we vandaag nodig hadden en reden naar de vuurtoren van Ucluelet. Daar stond de misthoorn aan en die ging elke 30 seconden. Jullie raden het al, het was enorm mistig en van de oceaan was bar weinig te zien. Op een uitloper zagen we Tibetaanse gebedsvlaggetjes hangen. Vanaf de vuurtoren kun je de Wild Pacific Trail lopen, een rondje van zo’n 2,5 km. Op dit pad staat een bankje dat heel bijzonder voor ons is. Daar hebben we 10 jaar geleden onze eerste bald eagles gezien. Acht jaar geleden zijn we ook naar dit plekje geweest, maar toen was het nest verlaten. En nu gingen we weer op zoek naar dit plekje. Ons plekje. Waar Edo van plan was om mij ten huwelijk te vragen. We wisten ongeveer nog waar het was, maar moesten toch even zoeken. In al die jaren verandert de natuur wel een beetje, maar niet teveel dus na iets minder dan een kilometer lopen vonden we ‘ons’ bankje. We hebben natuurlijk gekeken of we de eagles zagen, maar we zagen ze niet. Hier hebben een half uur tot uur gezeten en genoten van het uitzicht. Edo maakte zijn belofte alsnog waar en vroeg me nogmaals ten huwelijk en gaf me daar een prachtige ketting bij.

Onze magen begonnen een beetje te rammelen en we besloten om weer terug te lopen naar de auto. De mist was inmiddels een beetje opgetrokken. Op aanraden van Tim, die e in Vancouver hebben ontmoet, besloten we om bij Cynamoka te gaan eten. Dat bleek een prima keuze tr zijn. Naast lekker eten, hadden ze ook goede koffie. We zaten eerst lekker in het zonnetje om even later weer in de mist te zitten. Zo gaat dat hier aan de kust.

Na de lunch gingen we weer bij de beren en de zalmen kijken. En ook deze keer was het niet voor niets! Er was vandaag een beer die zich herhaaldelijk liet zien. Hij bleef nu gelukkig vooral aan de andere kant van de rivier. Het was weer prachtig om te zien. Naast beren wilden we ook graag eagles zien, dus we zijn naar de visitor info gegaan om te vragen of daar een goede plek voor was. De eerste optie was het eilandje waar we vanmorgen een uur op hadden uitgekeken. De tweede optie was de haven, daar zijn we naartoe gegaan. In de verte, aan de andere kant van de baai zag ik er eentje vliegen. Daar had ik wel’n verrekijker voor nodig. Verder was het aardig rustig en zagen we voornamelijk meeuwen.

Het was al ver in de middag en we waren alleen nog maar in en om Ucluelet geweest. De hoogste tijd om ook de andere kant van het schiereiland te bekijken. Het was aardig zonnig, dus we besloten richting het strand van de Pacific Rim National Park te gaan. Hoe dichter we erbij in de buurt kwamen, hoe mistiger het leek te worden. En ja hoor, eenmaal bij het strand zat het potdicht. Gelukkig hebben we het wel op zonnige dagen gezien. We waren wel blij dat we vandaag geen boottocht hebben gedaan. Dan was er vast weinig te zien geweest.

Omdat er af en toe wel open plekken in de mist waren te zien, waagden we het erop om naar een uitzichtpunt in de buurt te gaan, Radar Hill. Na het parkeren van de auto was het nog een stukje te voet. Ook hier was het iets veranderd, de boel was wat verder dichtgegroeid. Dat mocht de pret niet drukken, het uizicht was nog altijd fantastisch! Sommige mensen dropen teleurgesteld af, maar wij niet. We stonden boven de mist en de mist gaf een soort surreeel beeld aan de baaien beneden. Soms zag je land, en boom, een meer, en een tel later was het weer weg. De zon begon onder te gaan en gaf een bijzonder mooi licht aan het geheel. Op het moment dat alle kleuren waren verdwenen zijn we weer terug gegaan naar de auto. Het was nog zeker een half uurtje terugrijden naar Ucluelet. Het was inmiddels behoorlijk mistig, wat de bochtige weg iets uitdagender en spannender maakte. Uiteraard deden we het rustig aan en zo kwamen we rond etenstijd aan in Ucluelet. Hier hebben we bij het Matterson House gegeten. Volgens mij zijn we daar 8 of 10 jaar geleden ook geweest en werden we geholpen door dezelfde dame. Het eten was uitstekend en met een volle maag zijn we terug gehaan naar ons huisje. Daar hebben onder de sterrenhemel en de maan nog even lekker gebubbeld in de hottub. Van zoveel buitenlucht word je wel moe en we zijn dan ook als een blok in slaap gevallen.

Liefs,
Edo-Jan en Leonie