Hallo allemaal!

n

IK BEN JARIG VANDAAG!!! Zo dat is er uit. 35 jaar alweer, wat vliegt de tijd. En wat is de tijd de afgelopen drie weken voorbij gevlogen zeg! We zitten nu in het hotel bij te komen van drie weken complete verrassingen, ervaringen en geweldige schoonheid. En dat heeft er in gehakt, we zijn echt doodop. Vandaag was ook weer een dag om nooit te vergeten.

n

Het begon allemaal vanmorgen heel vroeg. We moesten om half zeven op het vliegveld zijn want om half acht zouden we met een klein vleigtuigje naar een lodge in the middle of nowhere van Alaska. Dus je hebt een idee hoe laat de wekker af ging: veeeeel te vroeg. Omdat er rond 5 uur nog geen ontbijt geserveerd werd, hebben we op de kamer wat crackertjes met pindakaas gegeten. Meer hadden we niet. Nadat we deze topmaaltijd hadden weggespoeld met lauwe Pepsi hebben we alles wat dachten nodig te hebben ingepakt en zijn prima op tijd naar het vliegveld gereden. DIt kostte ons ongeveer een kwartiertje.

n

Aangekomen op het vliegveld reden we naar de hangar waar de luchtvaartmaatschappij ‘KatmaiLand’. Daar stond het vliegtuigje al buiten. Er passen acht personen inclusief de piloot in. We moesten nog even wachten totdat alles klaar was en dan zouden we vertrekken. Maar kort voordat we zouden opstijgen, we zaten nog binnen te wachten, kreeg de piloot de melding dat het bij de lodge extreem mistig weer was en dat de vlucht allesbehalve prettig zou zijn. Ook in Anchorage zelf was de temp laag, de wind redelijk en was het grijs en mistig. Dus de vlucht werd wat uitgesteld, daarna nog wat en toen nog wat. Uiteindelijk zijn we vertrokken met drie uur vertraging. Jammer, maar liever veilig en wat langer wachten dan gehaasd en het niet halen zeg maar. We hebben alles gewoon maar over ons heen laten komen en hebben leuke gesprekken gehad met vier Duitsers en een dame uit California

n

Maar gelukkig hoorden we op een gegeven dat we weg mochten en is alle bagage snel ingepakt. Leonie en ik moesten ons nog even laten wegen zodat de piloot alle passagiers goed kon verdelen in het vliegtuig. En toen gingen we dus echt weg! We taxieden eerst naar de luchthaven van Anchorage toe en stegen op via een normale landingsbaan. Even de motoren goed aan en hop, daar vloog onze twee-propellor! De eerste minuten waren grijs, bewolkt en nogal saai. Maar daarna brak de boel helemaal open en hadden we een geweldig uitzicht over een bergenreeks in het zuiden van Alaska. Overal waar je keek eeuwige sneeuw, ijsvelden en gletsjer. Fantastisch. De vlucht duurde zo’n anderhalf uur en we hebben ons geen moment verveeld. Wat was dat mooi! Uiteindelijk kwamen we aan bij de eindbestemming van de eerste vlucht. Deze heet Kulik Lodge en lag subliem in de wildernis. We landden op een landingsbaan van kiezels in de wildernis. Aan het einde van de strip stonden twee oude busjes klaar. Toen we stil stonden werd alle bagage van het vliegtuig in de busjes geladen. Ook wij konden plaatsnemen in een van de busjes. We reden over een onverharde weg van de landingsbaan naar de lodge. Daar moesten we aan de oever van een onwijs helder meer wachten op een ander vliegtuigje.

n

Na circa een kwartier hoorden we een ander vliegtuigje naar ons toe komen. Het bleek een klein watervliegtuigje te zijn die landde op het mooie meer. Langzaam aan vaarde hij naar de oever en daar ging hij voor anker. Nu moest de bagage weer van de busjes naar het vliegtuigje. En wij daarna er in. Eerste drie kleine mensen achterin (Leonie was daar een van) In het midden drie middelgrote mensen (daar was ik er een van) en voorin de piloot en de laatste passagier. We kregen allemaal gele oordopjes want het zou wel es lawaaierig kunnen zijn en toen vertrokken we. Op de drijvers maakte de piloot vaart over het meer en daar vlogen we voor de tweede keer. Anders dan het eerste vliegtuig, vloog deze een stuk minder hoog. We konden alles voortreffelijk zien. Naaldbossen, toendra, meertjes, rivieren, beekjes, stroomversnellingen en watervallen. En geen mens, huis, weg of wat dan ook te zien. Dit is de wildernis! En wat was het subliem en wat was het mooi weer geworden. De zon scheen, de kleuren kwamen prachtig uit. Deze vlucht duurde ongeveer twintig minuten en toen landden we weer op een meer, de eindebstemming was bereikt. Katma National Park, beroemd door de zalmtrek en de aanwezige grizzly’s. Dat was ons doel, het zien van wilde grizzly’s in hun omgeving.

n

En dat doel was meteen gehaald want we stonden nog niet stil of we zagen een grote moederbeer met vier jongen rondlopen. In het meer waar wij net geland waren. Met het blote oog konden we ze heel goed zien. Man, wat een te gek begin van ons bezoek! En toen we de boot uit waren zagen we direct nog een grizzly over het strand lopen. Koud vijf minuten in Katmai en al 5 grizzly’s gezien en gefotografeerd! Door een van de rangers werden we na de landing direct een cabin in geloodst, hier kregen we uitleg over hoe we ons in Katmai hoorden te gedragen, dat beren altijd voorrang hebben en wat je moet doen als een beer vlakbij komt. Want in Katmai zijn geen hekken voor deberen, geen tralies, geen kooien. Ja, ze zijn er wel, maar daar kan je als bezoeker in staan, de beren zijn hier de baas. Na het zien van een video en het krijgen van wat extra uitleg kregen we een speldje die we op onze jas of pet moesten bevestigen zodat de rangers konden zien dat we de uitleg hadden gehad. Hierna zijn we Katmei verder gaan ontdekken. We liepen nog geen vijftig meter of de eerste grizzly versperde ons de weg. We moesten over een brug, maar er waren een paar grizzly’s in de buurt dus daar moesten we op wachten. Toen ze weg waren zijn we snel overgestoken zodat we het park verder in konden trekken.

n

We hadden vanaf daar wat geluk, want een ranger wilde ook die kant op, dus we zijn met ons drieën verder gelopen. Na zo’n twee kilometer door de bossen kwamen we bij een uitzichtpunt. Vanaf dit punt konden we watervallen zien waar de zalmen tegenop moesten zwemmen. En daar zaten beren in het water! En niet één of twee, ik telde er wel dertien of veertien. De meeste vrouwtjes, jongen of oudere mannetjes. In ieder geval wat lager in de hierarchie. Na zo’n twintig minuten zijn we naar de grote watervallen gelopen en hier was het echte spektakel. Dat wat je ziet op Discovery of Nat. Geo. Channel zagen wij voor onze ogen gebeuren. Hele grote mannetjes grizzly’s stonden bovenaan een waterval de zalmen uit de lucht te happen. Meestal lukte het niet, maar af en toe hapte zo’n enorme beer een sockeye zalm uit de lucht. Met een flinke beet was de zalm (meestal) morsdood en trok de beer de zalm compleet uit elkaar. De felrode kler van de zalm was heel goed zichtbaar. Ik weet niet hoe lang we gebleven zijn, ik was de tijd helemaal kwijt daar. We hebben genoten van al die beren, die zalmen, het geluid van een robbertje vechten en de constante stroom van de watervallen. Als toetje, om het Alaska gevoel nog even helemaal af te maken, vlogen twee bald eagles over de watevallen.

n

Verbijsterd zijn we op een gegeven moment weer terug gegaan naar het strand. Onderweg kwamen we nog een aantal beren tegen. Maar als je weet wat je moet doen, als je ziet hoe de rangers het doen, dan ben je niet meer bang. Dan respecteer je de beren, laat je ze zoveel mogelijk met rust en snap je dat de mens hier te gast is. En toen werd het tijd om weer terug te gaan. Leonie en ik werden de eerste vlucht gescheiden. Leonie ging in één watervliegtuig en ik in een ander. Dit keer vlogen we naar het plaatsje King Salmon. Dat is een redelijk plaatsje waar je alleen met het vliegtuig of per boot komt. Deze vlucht ging ook weer pima. Alleen waren we zo moe dat we niet veel hebben meegekregen van het landschap. In King Salmon werden Leonie en ik weer herenigd en hebben we de laatste vlucht, met Alaska Airlines weer samen doorgebracht. Wel op twe verschillende plekken in het vliegtuig, maar goed, anders kon het ff niet. Na zo’n anderhalf uur kwamen we weer aan in Anchorage. Op een andere terminal dan we waren vertokken dus we moesten nog een stukje met de taxi naar onze auto gebracht worden.

n

Bij de auto aangekomen hebben we onze spullen ingeladen en zijn met een glimlach van oor tot oor naar het hotel gereden. Hier hebben we ons omgekleed en zijn snel doorgelopen naar een een restaurant hier in de buurt. Een keer raden wat ik heb gegeten… Zalm natuurlijk! Het laatste avondeten van deze vakantie. Tijdens het eten hebben we onze vakantie nog even dooregelopen. Alles wat we wilden hebben we zo ongeveer gedaan. Zo goed of zo kwaad als het kon. We hebben zo ontzettend veel gezien en zoveel meegmaakt, dat we maar één zin konden bedenken: “Mission accomplished” oftewel “Missie volbracht” En zijn we voldaan, blessed en enorm moe. WE gaan dus maar slapen. Morgen pakken we onze rugzakken in en vliegen weer terug naar huis.

n

Voor de laatste keer: Voor jullie een goedemorgen, voor ons een welterusten.

n

Tot snel!!!

n

liefs, Leonie en Edo-Jan

n